Συχνά (ποτέ), απλοί άνθρωποι με σταματούν στον δρόμο και μου λένε “ichlieberlin, συγχαρητήρια για το σπουδαίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ (το τονίζουν) που επιτελείς και μας μαθαίνεις κρυφές γωνιές του Βερολίνου”. Εγώ το παίζω συνεσταλμένος και επικεντρώνω όλο μου το ενδιαφέρον στο πώς θα με κάνω να κοκκινίσω κάπως, όμως εκείνοι συνεχίζουν με ύφος που μαρτυρά ότι κάπου αλλού θέλουν να καταλήξουν.
“Αλλά να…” (να τα μαααας)… “Να, μωρέ… Αχ, πώς να το πούμε έτσι κομψά; Στα παπάρια μας το άγαλμα του τάδε που έχει concept ή η παλιά πίστα που κάνανε αγώνες ταχύτητας το 1950 ή ο αυτόματος πωλητής που πουλάει σκουλήκια. Εμείς (ή ένας φίλος μας ή ένας γνωστός μας ή ένας συνάδελφός μας ή ένας μπατζανάκης μας κ.ο.κ.), τις 3-4 ρημαδομέρες που θα πάμε στη γαμώπολη, δεν θέλουμε να δούμε τα ψαγμένα που δεν τα έχει ακούσει η μάνα τους. Θέλουμε να μας πεις 5-10 άχαστα πραματάκια που πρέπει να δούμε/κάνουμε οπωσδήποτε, ώστε α. να έχουμε πλήρη εικόνα της πόλης, β. να μη θεωρηθούμε τελειωμένα τουριστάκια αλλά λίιιιιιγο πιο υποψιασμένοι και γ. να κάνουμε τους φίλους μας να ζηλέψουν, ακριβώς επειδή είμαστε πολύ υποψιασμένοι για τα μούτρα τους”.
Τι να κάνω κι εγώ, απαρνιέμαι για λίγο τα θέματα που μου δίνουν χαρά και είναι γνωστά σε τον υπόλοιπο κόσμο με τον όρο “παντελώς αδιάφορα”, και κοιτάζω να φανώ χρήσιμος στους φίλους μου (ή στους φίλους του ή στους συναδέλφους τους ή στο σόι τους κ.ο.κ.).
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, βέβαια, ξεκινά ένα απολύτως προσωπικό δράμα με την κωδική ονομασία “Πού στο διάολο να τους πρωτοστείλω αυτούς τώρα;”, με το “στο διάολο” να μην αποτελεί καν επιλογή, αντιλαμβάνεσαι.
Βλέπεις, το Βερολίνο είναι μια πόλη με χιλιάδες απίθανα μέρη, αξιοθέατα, μαγαζιά, μουσεία, καφέ, μπαράκια, εστιατόρια κ.ο.κ., που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος. Ωστόσο, αν τους φτιάξω μια λίστα με 100 μέρη ξέρω ’γω, θα με στείλουν εκείνοι στον γεροδιάολο και θα έχουν και δίκιο. Τι πήγα και έκανα, λοιπόν, ο δαιμόνιος; Έφτιαξα μια πολύ πιο μικρή -αλλά καθ’ όλα πλήρη- λίστα, και ταυτόχρονα με χαλάρωσα με τη σκέψη “Εντάξει, και να έχεις ξεχάσεις κάτι πραγματικά γαμάτο, δεν τρέχει τίποτα, αφού εκείνοι δεν θα το μάθουν ποτέ. Αν ήταν να το ξέρουν, δεν θα χρειαζόταν να σε ρωτήσουν εξ αρχής”.
Λοιπόν, πάμε. Ή, μάλλον, όχι. Εσύ πας, οπότε δες πού “πρέπει” να πας.
Κατηγορία 1η: Τα SOS… αλλά με ένα τουίστ
Τα μέρη για τα οποία σίγουρα έχεις ακούσει πολλά, ακόμα κι αν δεν έχεις περάσει ποτέ ούτε από τον εναέριο χώρο του Βερολίνου. Τα πιο χαρακτηριστικά σημεία του, αλλά με ένα τουίστ που δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά. Μάλλον.
1/ Η πύλη του Βρανδεμβούργου… στο αθόρυβο
Κατά τη διάρκεια της παραμονής σου στην πόλη, ο δρόμος σου σίγουρα θα σε βγάλει κάποια στιγμή στην Πύλη του Βρανδεμβούργου -την παλιά πύλη της πόλης, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα πιο σημαντικά γεγονότα της ιστορίας του Βερολίνου και σήμερα αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολό του- και πολύ καλά θα κάνει.
Μόλις βρεθείς εκεί, λοιπόν, και τη θαυμάσεις και βγάλεις τις σέλφιζ σου και όλα αυτά, είναι πολύ πιθανό η πολυκοσμία, η βαβούρα και ο κακός χαμός που επικρατεί, να σε κουράσει κάπως. Τι μπορείς να κάνεις για να βρεις λίγη γαλήνη; Μπορείς ωραιότατα να πας στο δωμάτιο της σιωπής.
“ΣΤΟ ΠΟΙΟ;;;”, σαν να σε ακούω να βροντοφωνάζεις. “Στο δωμάτιο της σιωπής”, σου απαντώ σχεδόν ψιθυριστά.
Πρόκειται για ένα “μυστικό” δωμάτιο 30 τετραγωνικών, που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της Πύλης, μέσα στο οποίο επικρατεί νεκρική σιγή.
Δημιουργήθηκε το 1994, με σκοπό να αποτελέσει έναν χώρο ανοιχτό για όλους -ανεξαρτήτως φύλου, θρησκεύματος ή καταγωγής- και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι τελείως “γυμνό” από θρησκευτικά ή άλλα σύμβολα. Η διακόσμησή του είναι εξαιρετικά λιτή. Βασικά, έχει μόνο λίγες καρέκλες και έναν υφαντό πίνακα με τίτλο “φως που διαπερνά το σκοτάδι”.
Πέρνα, λοιπόν, μια βόλτα από εκεί για να ξαποστάσεις, να διαλογιστείς, να εκτιμήσεις την αξία της γαλήνης ή απλώς γιατί το να βρεθείς σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα μέρη που έχεις δει (αλλά δεν έχεις ακούσει) ποτέ, είναι πανεύκολο.
Βλέπεις, από το πιο πολύβουο στο πιο ήσυχο μέρος του Βερολίνου, είναι μια πόρτα δρόμος. Κι αυτό, μόλις το ανακαλύπτεις, σου κόβεται η λαλιά.
Το δωμάτιο της σιωπής
Pariser Platz, 10117
Κοντινότερη στάση: Brandenburger Tor (S1, S2, S25, S26)
Ώρες λειτουργίας:
Δεκέμβριο-Ιανουάριο: 11:00-16:00
Μάρτιο-Οκτώβριο: 11:00-18:00
Νοέμβριο & Φεβρουάριο: 11:00-17:00
2/ Στον Πύργο της τηλεόρασης… απέναντι
Πύργος της Τηλεόρασης (Φέρνσετουρμ, στα γερμανικά), ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία του Βερολίνου, αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς διακρίνεται σχεδόν από παντού (στην πόλη). Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς (στην πόλη), αρκεί να κοντοσταθείς, να τον ψάξεις λίγο με το βλέμμα σου κι αυτός, πιθανότατα, θα είναι εκεί για σένα.
Παρόλα αυτά, οι επισκέπτες της πόλης νιώθουν μια ακατανίκητη επιθυμία να τον επισκεφτούν κιόλας. Υποθέτω πως τα κοντά 370 μέτρα ύψος, το περιστρεφόμενο καφέ-εστιατόριο που βρίσκεται εντός του και προσφέρει πανοραμική θέα, αλλά και τα ασανσέρ του που ανεβοκατεβαίνουν ταχύτατα, αποτελούν πολύ ισχυρούς πόλους έλξης.
Άπαξ και τον επισκεφτείς, ωστόσο, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Μπορείς να δεις τα πάντα, ΕΚΤΟΣ από ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της πόλης. Θα μπορούσε να είσαι, ξέρω ‘γω, στην Φρανκφούρτη. Η θέα σου χάνει αυτομάτως -με μετριοπαθείς εκτιμήσεις- το 50% του χαρακτήρα της.
“Και τι μου λες, δηλαδή; Να μην πάω στον TV tower, επειδή δεν θα μπορώ να τόνε δω”, σαν να σε ακούω να αναρωτιέσαι. Και ναι, βασικά, αυτό ακριβώς σου λέω. Όμως, δεν θα σε αφήσω έτσι, σου έχω και αντιπρόταση: Να ανέβεις στην ταράτσα του ξενοδοχείου Park Inn, ακριβώς απέναντι.
Διότι το εν λόγω ξενοδοχείο μπορεί να μην είναι η πιο ψηλή κατασκευή της πόλης (σωστά μάντεψες, αυτή είναι ο Πύργος της Τηλεόρασης), ωστόσο, είναι το πιο ψηλό κτίριο της πόλης. Έτσι, τα -διόλου ευκαταφρόνητα- 125 μέτρα του σου εξασφαλίζουν:
-Μια εξίσου εντυπωσιακή θέα του Βερολίνου
-Προνομιακή θέα του ίδιου του Πύργου
-Ελάχιστη ή καθόλου αναμονή σε σχέση με τον Πύργο όπου, αν δεν έχεις κλείσει εισιτήριο ιντερνετικά, μπορεί να περιμένεις και για καμιά ώρα
-Πρόσβαση σε πολύ πιο οικονομική τιμή σε σχέση με τον Πύργο (4 ευρώ στο Park Inn, έναντι περίπου 15 στον Πύργο της Τηλεόρασης)
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα αναζητήσεις την καλύτερα θέα του Βερολίνου, κάνε την (για την) ταράτσα!
Ταράτσα του Park Inn (40ος όροφος)
Alexanderplatz 7, 10178
Κοντινότερη στάση: Alexanderplatz (U2, U5, U8, S3, S5, S7, S9)
Ώρες λειτουργίας:
Καλοκαίρι: 12:00-22:00
Χειμώνα: 12:00-18:00
3/ Checkpoint Charlie… ίσα για το “τσεκ” στη λίστα σου, σάτυρε
Το πιο δημοφιλές πέρασμα μεταξύ Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας, ακόμα ένα σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και του διαχωρισμού του Βερολίνου. Ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ το όνομά του, σίγουρα το έχεις δει σε κάποια ταινία του Χόλιγουντ. Και ξέρεις κάτι; Αυτό που έχεις δει στην ταινία, μάλλον πιο αληθινό από αυτό που θα δεις στην πραγματικότητα, μόλις βρεθείς στη γωνία της Friedrichstraße με την Zimmerstraße -όσο αλλόκοτο κι αν διαβάζεται κάτι τέτοιο.
Θα αναρωτιέσαι γιατί το λέω αυτό, και να γιατί το λέω αυτό:
-Το φυλάκιο που βρίσκεται στο σημείο; Είναι απομίμηση του αυθεντικού.
-Οι επιγραφές που σε ενημερώνουν ότι εγκαταλείπεις τον αμερικάνικο τομέα και αντίστροφα; Κι αυτές πιστά αντίγραφα των πρωτότυπων.
-Οι σημαίες; Αληθινές προφανώς, αλλά καμία σχέση με τις σημαίες που ανέμιζαν στο σημείο τότε.
-Τα σακιά με άμμο; Υπερ-μούφα, επίσης.
Και σαν να μην ήταν αρκετή τόση ψευτιά και τουριστίλα, έχουν βάλει και κάτι κομπάρσους που παριστάνουν τους στρατιώτες και χρησιμεύουν ως φόντο για φωτογραφίες. Ντοκουμέντα, όχι αστεία.
Το μόνο που είναι αληθινό στην τοποθεσία, είναι η τοποθεσία. Και το μόνο ενδιαφέρον, είναι η παρακείμενη υπαίθρια έκθεση που παρουσιάζει διάφορες -επιτυχημένες και μη- απόπειρες απόδρασης από το Ανατολικό Βερολίνο, που έλαβαν χώρα στο Checkpoint Charlie.
Συνεπώς, προτείνω να πας μέχρι εκεί, ίσα-ίσα για να ρίξεις μια ματιά, αλλά να το προσπεράσεις επιδεικτικά (το τουίστ που λέγαμε) -με τον ίδιο, μη “αξιοθεατικό” τρόπο που το περνούσαν οι ελεγχόμενοι επί δεκαετίες. Και μιας και θα είσαι ήδη δίπλα, μπορείς να συνεχίσεις τον δρόμο σου μέχρι το πιο “σατυρικό” ανάγλυφο που θα δεις ποτέ, το οποίο σε περιμένει δυο στενά πιο πέρα, στον πλαϊνό τοίχο του κτιρίου της εφημερίδας Taz.
Checkpoint Charlie
Friedrichstraße 43-45, 10117
Κοντινότερη στάση: Kochstraße (U6)
Εφημερίδα Taz
Rudi-Dutschke-Straße 23, 10969
Κοντινότερη στάση: Kochstraße (U6)
4/ Mauerpark
Παλιότερα, συνήθιζα να δίνω έμφαση στο πόσο ωραία είναι η υπαίθρια αγορά και το καραόκε πάρτι του Μάουερπαρκ, λέγοντας ότι “Κυριακή χωρίς έστω ένα πέρασμα από το Μάουερπαρκ, είναι Κυριακή χαμένη”. Νεότερα, εξακολουθώ να δίνω έμφαση, επιστρατεύοντας τα ίδια ακριβώς λόγια, καθώς, ναι μεν το Μάουερπαρκ αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα “κλισέ” τόσο για τους επισκέπτες όσο και για τους κατοίκους του Βερολίνου, αλλά ξέρεις κάτι; Τα κλισέ για κάποιον λόγο έχουν γίνει τέτοια. Και ο λόγος αυτός έχει συνήθως να κάνει με τη μοναδικότητα του εκάστοτε μέρους.
Αν βρεθείς, λοιπόν, στην πόλη (σχεδόν) οποιαδήποτε Κυριακή του χρόνου, μην αμελήσεις να περάσεις μια βόλτα από το Πάρκο του τείχους, όπως μεταφράζεται στα ελληνικά. Στη χειρότερη περίπτωση, θα σε περιμένει μια από τις μεγαλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες υπαίθριες αγορές που έχεις δει ποτέ.
Στην καλύτερη περίπτωση, αν η Κυριακή που λέγαμε βρίσκεται μέσα στο διάστημα από Μάρτιο μέχρι Οκτώβριο (ή λίγο πριν-λίγο μετά, ανάλογα με τον καιρό), εκτός από την υπαίθρια αγορά, θα πετύχεις και έναν σκασμό μουσικούς του δρόμου αλλά και το περίφημο καραόκε πάρτι για το οποίο μιλήσαμε εδώ.
Συνεπώς, εφοδιάσου με μπίρες, πάρε μια κουβερτούλα για να ξαπλώσεις κάπου γύρω από το αμφιθέατρο, κι άσε κενό τουλάχιστον ένα 4ωρο στο πρόγραμμά σου, κατά το μεσημεροαπόγευμα της Κυριακής. Αυτό.
Μην ψάξεις για τουίστ σε αυτή την περίπτωση. Αν είναι, θα το ακούσεις από κάναν μουσικό live.
Mauerpark
Bernauer Strasse 63, 10435
Κοντινότερη στάση: Eberswalder strasse (U2)
5/ East side gallery… και μετά όλο ευθεία
Κάποια στιγμή, ο δρόμος σου πιθανότατα θα σε βγάλει στην East side gallery -το μακρύτερο σε μήκος σωζόμενο τμήμα του τείχους, το οποίο φιλοξενεί πάνω από 100 γκράφιτι διάσημων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, σχετικά με την επανένωση της Γερμανίας, την ελευθερία, την ειρήνη, την αρμονική συνύπαρξη των λαών κ.ο.κ.
Αντιλαμβάνομαι ότι το παραπάνω ακούγεται (διαβάζεται) πολύ ενδιαφέρον, και δεν αντιλέγω ότι είναι. Ωστόσο, εμένα το εν λόγω μέρος, θες επειδή είναι ακραία τουριστικό, θες επειδή δεν τυγχάνει του “σεβασμού” που του αρμόζει και έχει καταντήσει ένα εκφυλισμένο αξιοθέατο της σειράς, με έχει χάσει οριστικά.
Όμως αντιλαμβάνομαι και κάτι ακόμα: Για κανέναν λόγο δεν μπορώ να σε προτρέψω να μην πας, έστω για να πάρεις μια ιδέα περί τίνος πρόκειται. Μπορώ όμως ωραιότατα να σε προτρέψω να μην σταθείς πουθενά ιδιαίτερα. Κάνε σλάλομ ανάμεσα στα αλαφιασμένα τουριστάκια που φωτογραφίζονται ηδυπαθώς μπροστά από ταλαίπωρα γκράφιτι και συνέχισε όλο ευθεία με προορισμό το νούμερο 25 της Holzmarktstraße.
Και κάπως έτσι, θα αφήσεις σιγά-σιγά πίσω σου τα SOS και θα περάσεις σε κάποιους από τους πιο ενδιαφέροντες χώρους που έχει να σου προσφέρει η πόλη.
East side gallery
Mühlenstraße 3-100, 10243
Κοντινότερη στάση: Warschauer Straße (U1, U3, S3, S5, S7, S9)
Κατηγορία 2η: The special ones
Έλα να γνωρίσουμε χώρους που μπορεί να είναι καφέ, μπαρ, εστιατόρια, όλα τα παραπάνω μαζί, πολυχώροι ή οτιδήποτε άλλο, πάνω από όλα όμως είναι απολύτως ιδιαίτεροι.
1/ Holzmarkt Pampa
Σύνδεση με τα προηγούμενα: Έχεις αφήσει πίσω σου την East side gallery και περπατάς κατά μήκος του Σπρέε, προσπερνώντας γκρεμίδια, εργοτάξια και γκρεμίδια που σύντομα θα γίνουν εργοτάξια. Εκεί ακριβώς, λίγο αφότου η Mühlenstraße έχει μετονομαστεί σε Holzmarktstraße, θα συναντήσεις το Holzmarkt Pampa, που βρίσκεται στο σημείο όπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 λειτουργούσε το θρυλικό Bar25.
Στον νέο χώρο μπορείς να βρεις σχεδόν όσα πράγματα κρύβονται σε μια γυναικεία τσάντα: Εστιατόριο, φούρνο, κιόσκια με street food και ποτά, καφέ, κομμωτήριο, παιδική χαρά, παιδικό σταθμό, στούντιο γιόγκα, κλαμπ, υπαίθριο θέατρο, co-working space, μια γκαλερί, ένα container-μπαράκι, κάβα, 3 τσιμπιδάκια για τα μαλλιά και κραγιόν οπωσδήποτε.
Το ακόμα καλύτερο και καθόλου συνηθισμένο για παρεμφερείς χώρους, είναι ότι η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους, όλες τις ώρες της ημέρας ή της νύχτας, ότι κανείς δεν σε υποχρεώνει να αγοράσεις τα ποτά ή τα φαγητά σου από εκεί (μια επιγραφή απλώς το ζητάει ευγενικά) και, γενικά, το ότι εκεί μέσα η “ανοιχτότητα” γίνεται πράξη.
Αν, δε, τύχει να βρεις και καβατζωτική θέση πάνω στο ποτάμι, εντάξει, όνειρο.
Holzmarkt Pampa
Holzmarktstraße 25, 10243
Κοντινότερη στάση: Jannowitzbrücke (U8, S3, S5, S7, S9)
2/ Klunkerkranich
Ήξερες εσύ ότι υπάρχει γερανός (το πουλί) φτιαγμένος από βέργες; Εικάζω πως όχι, αλλά αυτό πρόκειται να αλλάξει πάρα πολύ σύντομα, ιδίως αν συνεχίσεις να διαβάζεις. Κάπου στο Νοϊκέλν, λοιπόν, βρίσκεται το Klunkerkranich, το οποίο είναι ταυτόχρονα κλαμπ, εστιατόριο, καφέ, μπιτσόμπαρο (στο σκέλος της άμμου, έστω, παραλία δεν έχει), μια από τις ωραιότερες ταράτσες του Βερολίνου και ένας γερανός (το πουλί) από βέργες, μιας και αυτό θα πει Klunkerkranich.
Αυτό που το κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο, είναι το ότι βρίσκεται πάνω από ένα πάρκινγκ, που βρίσκεται πάνω από ένα εμπορικό κέντρο. Για να το βρεις, δεν έχεις παρά να πας στο Neukölln Arkaden -το εμπορικό που λέγαμε- και να πάρεις το ασανσέρ για το πιο ψηλό επίπεδο (το P5). Με το που θα βγεις, θα δεις πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πράγμα λογικό, καθώς βρίσκεσαι σε πάρκινγκ -πράγμα που, επίσης, λέγαμε. Από κει και πέρα, αρκεί να κινηθείς προς τα αριστερά και να βρεις την ανηφορίτσα που σε οδηγεί ακόμα ένα επίπεδο πάνω. Αν συναντήσεις έναν μικρό, κάθετο κήπο σε μια ράμπα, είσαι σε πολύ καλό δρόμο!
Συνέχισε να ανεβαίνεις για λίγο ακόμα, βρες ένα καλό σημείο με απρόσκοπτη θέα προς όπου, πάρε μια μπίρα ή ό,τι και χάζεψε ένα από τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα που έχεις δει -αν ο καιρός και η ώρα είναι σύμμαχοί σου- ή ένα από τα πιο κουλ μέρη του Βερολίνου -οποιαδήποτε ώρα.
Klunkerkranich
Karl-Marx-Straße 66, 12043
Κοντινότερη στάση: Rathaus Neukölln (U7)
3/ Prinzessinnengarten
Τι μπορούν να γίνουν 6 χιλιάδες τετραγωνικά παρατημένης αλλά καλλιεργήσιμης γης που παραμένουν τέτοια (εννοώ, παρατημένα) για πάνω από 60 χρόνια; Εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι. Στη Νέα Υόρκη, πιθανότατα θα γίνονταν κάποιο φαγάδικο, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, πιθανότατα θα γίνονταν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, στην Αθήνα, πιθανότατα θα γίνονταν κάποιο αυθαίρετο. Ε, στο Βερολίνο, έγιναν υπόδειγμα αυτού που έχει επικρατήσει με την ονομασία urban gardening.
Όλα ξεκίνησαν το 2009, όταν περίπου εκατό εθελοντές ανέλαβαν να καθαρίσουν και να αξιοποιήσουν έναν χώρο που επί δεκαετίες μετατρεπόταν αργά αλλά σταθερά σε χωματερή. Αφού τον απάλλαξαν από 2-3 τόνους σκουπιδιών, ο “κήπος της πριγκίπισσας” ήταν πλέον γεγονός.
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, ο χώρος έχει οργανωθεί αρκετά. Πλέον, σε αυτόν, όποιος θέλει μπορεί να καλλιεργήσει, να αγοράσει όσα καλλιεργούνται (μάλιστα, μπορεί να περιπλανηθεί ανάμεσά τους και να τα κόψει μόνος του, αν ξέρει πώς να το κάνει) ή, ακόμα, και να καλλιεργηθεί ο ίδιος, καθώς διοργανώνονται διαρκώς σεμινάρια σχετικά με -παλιές ή νέες- μεθόδους καλλιέργειας, κηπουρική, μελισσοκομία, κομποστοποίηση απορριμμάτων κ.ά.
Ακόμα, πάντως, κι αν δεν θες να αγοράσεις κανένα ζαρζαβατικό, δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η κηπουρική, μελίσσια έχεις και στο χωριό σου, το ποδήλατό σου δεν θέλει φτιάξιμο (ναι, μέσα στον κήπο υπάρχει ακόμα και συνεργείο ποδηλάτων), μπορείς πάντα να τον επισκεφτείς για να πιεις έναν καφέ ή μια μπίρα, για να δοκιμάσεις τα vegetarian πιάτα που φτιάχνονται με υλικά που φυτρώνουν στον ίδιο τον κήπο, για την υπαίθρια αγορά που διοργανώνεται συχνά στον χώρο -ιδίως τα Σάββατα του καλοκαιριού- ή, ακόμα, και για αναρριχηθείς στην απίθανη ξύλινη κατασκευή που ονομάζεται laube που σημαίνει κληματαριά, αλλά, εντάξει, έχει και σκάλες, το “αναρριχηθείς” το έβαλα για να κολλήσει με την ονομασία (και για να ψαρώσεις λίγο).
Prinzessinnengarten
Prinzenstraße 35 – 38, 10969
Κοντινότερη στάση: Moritzplatz (U8)
4/ RAW Gelände
Ο τελευταίος από τους σπέσιαλ χώρους που συναντάμε είναι, δυστυχώς, και ένας από τους τελευταίους του είδους του στο Βερολίνο, ενώ η τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί ήταν και η πρώτη που σκέφτηκα ότι αν συνεχίσει να παρακμάζει με αυτόν τον ρυθμό, δεν θα είναι για πολύ καιρό ακόμα μαζί μας. Ποιο είναι αυτό το περίφημο “είδος του”, όμως;
Είναι αυτό που παντρεύει τη σαπίλα, την εγκατάλειψη, την παρακμή, αλλά η συνισταμένη αυτών δεν είναι κάτι θλιβερό, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά κάτι εντελώς ανεπιτήδευτο, υπερβολικά κουλ και τυπικά βερολινέζικο.
Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να μεταφερθούμε πίσω στον χρόνο. Στο 1867, για την ακρίβεια, όταν και άρχισε να λειτουργεί ένας σταθμός επισκευής τρένων (το RAW προκύπτει από το “Reichsbahn-Ausbesserungs-Werk”, που θα πει ακριβώς αυτό), ο οποίος “πήγε τρένο” (συγγνώμη γι’ αυτό) έως το 1994. Στη συνέχεια, έμεινε να ρημάζει για μια πενταετία και από το 1999 και μετά, οι ήδη υπεραιωνόβιες εγκαταστάσεις του άρχισαν να στεγάζουν τη δουλειά περιθωριακών καλλιτεχνών -και υποψιάζομαι και τους ίδιους τους περιθωριακούς καλλιτέχνες.
Σήμερα, στα ταλαίπωρα κτίρια και πέριξ αυτών, θα βρεις κλαμπ, μπιραρία, μπαρ, καφέ, εστιατόρια, διάφορες καντίνες με φαγητό του δρόμου, ένα κλειστό (και με το “κλειστό” εννοώ στεγασμένο) πάρκο σκέιτ, μια γκαλερί, έναν χώρο που πουλάει μεταχειρισμένα έπιπλα και άλλα vintage αντικείμενα, μια υπαίθρια αγορά κάθε Κυριακή και ένα πράγμα που μοιάζει με τοίχο αναρρίχησης, χρησιμοποιείται ως τοίχος αναρρίχησης, αλλά είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο.
Ο πιο ψηλός τοίχος αναρρίχησης του Βερολίνου, που λες, υπήρξε κατά της διάρκεια του πολέμου καταφύγιο αμάχων από τις αεροπορικές επιδρομές. Αυτού του τύπου τα καταφύγια, με το σχήμα που “αποκρούει” τις βόμβες, αποτελούσε μια φθηνότερη, σε σχέση με τα υπόγεια καταφύγια, εναλλακτική. Ονομάζονται Πύργοι Βίνκελ, από τον αρχιτέκτονα Λέο Βίνκελ που τους σχεδίασε.
RAW Gelände
Revaler Str. 99, 10245
Κοντινότερη στάση: Warschauer Straße (U1, U3, S3, S5, S7, S9)
Κατηγορία 3η: Τέχνη (με την ευρεία έννοια)
Η επαφή σου με την τέχνη, δεν πρέπει -αλλά και δεν μπορεί, καθώς, πρακτικά, αυτή παραμονεύει σε κάθε βήμα σου- να λείπει από καμιά επίσκεψή σου στο Βερολίνο. Οι επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου είναι πάμπολλες. Και, ναι, κάποιες από αυτές, όπως π.χ. το Νησί των Μουσείων, είναι εξαιρετικά δημοφιλείς. Ωστόσο, αυτές τις πασίγνωστες εναλλακτικές, δεν έχεις ανάγκη να τις ακούσεις από εμένα, αλλά ούτε και πρόκειται. Βλέπεις, την πιο πρόσφατη φορά που επιχείρησα να επισκεφτώ το Μουσείο της Περγάμου, η ουρά που συνάντησα μου εξασφάλιζε ότι θα πρέπει να περιμένω 2 ώρες και κάτι ψιλά μέχρι να περάσω το κατώφλι του, οπότε έκανα αμέσως μια πολύ ψύχραιμη μεταβολή και έφυγα τρέχοντας. Αν, πάντως, θες να συμφιλιωθείς με τις μαζοχιστικές τάσεις σου, πήγαινε. Αλλά δεν το έχεις ακούσει από εμένα. Από εμένα θα ακούσεις κάποιες άλλες, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες -θεωρώ- περιπτώσεις.
1/ Urban Nation
Το να καταφέρεις να κλείσεις την τέχνη ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ σε ένα ΚΤΙΡΙΟ, μοιάζει εξ ορισμού αδύνατο. Το μουσείο Urban Nation (το οποίο δημιουργήθηκε από τον ομώνυμο μη κερδοσκοπικό οργανισμό), ωστόσο, ανέλαβε να αποδείξει ότι είναι απλώς δύσκολο!
Έτσι, συγκέντρωσε τους πιο διάσημους και επιδραστικούς street artists από όλο τον κόσμο, τους ανέθεσε να δημιουργήσουν πρωτότυπα έργα -μια τοιχογραφία, ένα installation, κάτι!- και τα στέγασε στο πρώτο μουσείο street art στον κόσμο!
Μάλιστα πολλά από τα έργα δεν έχουν απλά δημιουργηθεί για να φιλοξενηθούν στον χώρο. Έχουν δημιουργηθεί απευθείας πάνω στον ίδιο τον χώρο, δένοντας για πάντα την μοίρα τους μαζί του.
Παράλληλα, ο οργανισμός Urban Nation διοργανώνει διάφορα workshops και λοιπές καλλιτεχνικές δραστηριότητες και εκθέσεις, ενώ το ακόμα καλύτερο που κάνει, είναι ότι έχει εξαπλώσει τις δραστηριότητές του σε όλη τη γύρω περιοχή, πρωτίστως, αλλά και σε ολόκληρο το Βερολίνο, δευτερευόντως.
Έτσι, όλη η -ψιλοαδιάφορη σε γενικές γραμμές- Bülowstraße και οι παρακείμενοι δρόμοι, έχουν αποτελέσει τον καμβά πάνω στον οποίο εκτόνωσαν τη δημιουργικότητά τους δεκάδες Γερμανοί και ξένοι καλλιτέχνες, μεγαλύτερου ή μικρότερου εκτοπίσματος.
Μην αμελήσεις να την περπατήσεις, ιδίως στο κομμάτι μεταξύ των πανέμορφων σταθμών Nollendorfplatz και Büllowstrasse.
Α, σημαντικό! Κάτι άλλο που δεν πρέπει να αμελήσεις, είναι το να κάνεις ένα πέρασμα από τα WC του μουσείου. Α και μην ξεχνάς!
Urban Nation
Bülowstraße 7, 10783
Κοντινότερη στάση: Nollendorfplatz (U1, U2, U3, U4)
2/ Η συλλογή του Boros
Τα έχουμε ξαναπεί για την εν λόγω, μια από τις πιο διάσημες συλλογές έργων μοντέρνας τέχνης στον κόσμο.
Στεγάζεται σε κτίριο που κατασκευάστηκε το 1942 ως καταφύγιο αμάχων, στη συνέχεια έγινε φυλακή αιχμαλώτων πολέμου, το 1957 έγινε αποθήκη για μπανάνες (!), αρκετά χρόνια αργότερα έγινε τέκνο και σαδομαζό κλαμπ, για να καταλήξει, με τα πολλά, σήμερα να είναι το σπίτι του εκδότη Christian Boros αλλά και ο χώρος στον οποίο φιλοξενεί την τεράστια συλλογή του, η οποία ανανεώνεται κάθε 4 χρόνια.
Η πρώτη μορφή της έκθεσης παρουσιάστηκε από το 2008 έως το 2012, προσελκύοντας 120.000 επισκέπτες. Την τετραετία 2012-2016, τη δεύτερη φουρνιά εκθεμάτων είδαν περίπου 200.000 άνθρωποι, ενώ αυτό τον καιρό “τρέχει” η τρίτη εκδοχή της.
Αν ψήνεσαι να την επισκεφτείς, πρέπει να κάνεις κράτηση. Και καλό είναι να την κάνεις μήνες πριν, για να είσαι σίγουρ@.
Η συλλογή του Boros
Reinhardtstraße 20, 10117
Κοντινότερη στάση: Friedrichstraße (U6, S3, S5, S7, S9)
3/ Το μουσείο των computer games
Όποιος πει ότι τα μουσεία δεν είναι παιχνίδι, ασφαλώς δεν έχει περάσει το κατώφλι του Computerspielemuseum. Γιατί μόλις το περάσει, τα πάνω από 300 εκθέματα θα τον πάρουν από το χεράκι και θα τον μεταφέρουν σε μια εποχή, πάνω από μισό αιώνα πίσω, που οι αντίστοιχοι Νεάντερταλ των σημερινών υπολογιστών αποτελούσαν την πλατφόρμα στην οποία έτρεχαν τα πρώτα, πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οπότε σίγουρα θα τον κάνουν να αλλάξει γνώμη.
Σε αυτό το ταξίδι στην ιστορία, θα συναντήσεις υπερσπάνια παιχνίδια -κάποια από τα οποία θα μπορέσεις να τα παίξεις και λάιβ- θα δεις όλη την εξέλιξη, από τις πρώτες, πολύ basic κονσόλες μέχρι αυτές που ενσωματώνουν την τρισδιάστατη τεχνολογία, να απλώνεται μπροστά στα μάτια σου, και, σίγουρα, θα νιώσεις τη νοσταλγία να τεντώνεται σαν να έχει ξυπνήσει μόλις από έναν υπνάκο μερικών δεκαετιών!
Τα χαϊλάιτ του μουσείου, είναι η πρώτη-πρώτη έβερ παιχνιδομηχανή, τα διακοσμημένα ανά δεκαετία δωμάτια, μαζί με τα παιχνίδια που πήγαιναν σετ με την εποχή (Pong στο δωμάτιο των 70s, Space invaders στο δωμάτιο των 80s και Super Mario σε αυτό των 90s), καθώς και το παιχνίδι που είχε σχεδιάσει ο παμμέγιστος Douglas Adams, όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά επειδή τον έχω για θεό μου.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Πέρνα κι εσύ μια βόλτα από το μουσείων των computer games και απόδειξε σε όλους ότι τα παιχνίδια δεν είναι ένα θέμα με το οποίο μπορεί να παίξει κανείς.
Όπα, μισό!
Το μουσείο των computer games
Karl-Marx-Allee 93A, 10243
Κοντινότερη στάση: Weberwiese (U5)
Κατηγορία 4η: Καφεμπαρεστιατόρια (Δεν κατάλαβα! Μόνο οι Γερμανοί θα ενώνουν λέξεις κατά βούληση;)
Μια από τις μεγάλες αλήθειες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπ@ μόλις βρεθείς στο Βερολίνο, είναι ότι το να πετύχεις, έστω και κατά τύχη, κάποιο μπαρ ή καφέ χωρίς χαρακτήρα, είναι σαν να ψάχνεις να βρεις πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα αναλογία στο φορμάτ που μόλις αποπειράθηκα να αξιοποιήσω (μάλλον αποτυχημένα): Υπερβολικά δύσκολο.
Παρόλα αυτά, συγκέντρωσα λίγα από τα πιο αγαπημένα μου, επιστρατεύοντας κριτήρια καθαρά υποκειμενικά, η αντικειμενικότητα είναι αδιανόητα υπερτιμημένη, μην έχεις καμία αμφιβολία για αυτό.
1/ The greens
Ένα από τα πιο όμορφα και πιο καλά κρυμμένα καφέ της πόλης. Βρίσκεται χωμένο στα τρίσβαθα της αυλής ενός συγκροτήματος γραφείων, και προσφέρει καφέ (προφανώς!) καθώς επίσης λίγες και τίμιες επιλογές σε γλυκά, σάντουιτς και φαγητά, φτιαγμένα είτε με βιολογικά προϊόντα είτε με βότανα και λαχανικά που καλλιεργεί σε έναν μικρό urban gardening πρότζεκτ -το Münzgarten- που διατηρεί ακριβώς απέναντι.
Επιπλέον, το Greens είναι γεμάτο πανέμορφα φυτά, τα οποία αν θέλεις μπορείς να αγοράσεις, ενώ πολλά από τα διακοσμητικά στοιχεία του μαγαζιού προέρχονται από παλιά βερολινέζικα σπίτια και έχουν αγοραστεί από υπαίθριες αγορές της πόλης.
The greens
Alte Münze, Am Krögel 2, 10179
Κοντινότερη στάση: Klosterstraße (U2)
2/ Schwarzes café
Για αυτό το καφέ, το όνομα του οποίου σημαίνει μαύρο, αλλά δεν είναι εντελώς μαύρο, όπως δεν είναι και εντελώς καφέ, αφού λειτουργεί και ως μπαρ-εστιατόριο, έχουμε ξαναμιλήσει. Παίζει σοβαρά να είναι το αγαπημένο μου μαγαζί στην πόλη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει και το δικό σου αγαπημένο μαγαζί. Ή και να μη γίνει, δεν ξέρω.
Αυτά που ξέρω είναι πως λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, σερβίρει πρωινό 24 ώρες το 24ωρο, στεγάζεται σε ένα παλιό διώροφο σπίτι του Δυτικού Βερολίνου, υπήρξε στέκι του David Bowie και του Iggy Pop και εκεί βρίσκω πάντα ένα από τα πιο αγαπημένα μου γλυκά σε όλο τον κόσμο.
Schwarzes café
Kantstraße 148, 10623
Κοντινότερες στάσεις:
Uhlanstraße (U1)
Savignyplatz (S5, S7, S75)
3/ 3 schwestern
Ένα υπέροχο εστιατόριο σε έναν υπέροχο χώρο! Στεγάζεται -είναι ψιλοκρυμμένο για την ακρίβεια- μέσα στο Bethanien Künstlerhaus (το σπίτι των καλλιτεχνών). Πρόκειται για ένα από τα πιο παλιά κτίσματα της γειτονιάς. Χτίστηκε το 1947 και λειτούργησε ως νοσοκομείο έως το 1970. Στη συνέχεια, έμεινε υπό κατάληψη για αρκετό καιρό, προκειμένου να προστατευθεί από σχέδια που το ήθελαν να μετατρέπεται σε πολυκατοικία, και, εδώ και κάποια χρόνια, λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος μοντέρνας τέχνης, δίνοντας έμφαση σε κοινωνικά και πολιτισμικά θέματα.
Το εστιατόριο, που λες, το όνομα του οποίου σημαίνει “3 αδερφές”, προφανώς λόγω της παλιάς χρήσης του Bethanien, βρίσκεται στο πίσω μέρος αυτού του απίθανου κτιρίου. Αν βρεθείς εκεί τους ψυχρούς μήνες, οι μεγάλες, ξύλινες αίθουσές του θα σε γοητεύσουν. Αν, όμως, βρεθείς εκεί το καλοκαιράκι, ο προκλητικά όμορφος κήπος του, θα σε μαγέψει.
Και σαν όλη αυτή η ομορφιά να μην είναι αρκετή, εκεί που τελειώνουν τα τραπέζια του καφεστιατορίου, αρχίζουν οι θέσεις ενός από τους πιο ωραίους θερινούς κινηματογράφους της πόλης.
3 schwestern
Mariannenplatz 2, 10997
Κοντινότερη στάση: Kottbusser Tor (U1, U3, U8)
4/ Madame Claude
Ένα μπαρ που φέρνει τα πάνω-κάτω στη νυχτερινή ζωή της πόλης… κυριολεκτικά. Ναι, είναι στημένο ανάποδα, αυτό ακριβώς εννοώ! Και δεν σου βάζω φωτογραφία, για να σε ιντριγκάρω, να πας να το δεις λάιβ. Τέτοιος είμαι! Ωστόσο, δεν θα δεις λάιβ μόνο αυτό. Θα δεις και τα γκρουπάκια ή τους DJ που παίζουν εκεί κάθε μέρα, από τις 7 μέχρι όσο πάει.
Στον ίδιο χώρο κάποτε στεγαζόταν ένα μπορντέλο. Γαμώ;
Madame Claude
Lübbener Str. 19, 10997
Κοντινότερη στάση: Schlesisches Tor (U1, U3)
5/ Mano Café
Απόλυτα τυπικό, χαλαρό, άνετο και ζεστό καφέ-μπαρ, με τον δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα. Βρίσκεται δίπλα στο Görlitzer Park και ακριβώς απέναντι από ένα πανέμορφο πέρασμα της γραμμής U1 του μετρό. Αν η μέρα είναι βροχερή και τα τραπεζάκια δίπλα στα παράθυρα ελεύθερα, μην το σκεφτείς δεύτερη φορά.
Mano Café
Skalitzer Str. 46A, 10997
Κοντινότερη στάση: Görlitzer Bahnhof (U1, U3)
Κατηγορία 5η: Διάφορα
Ακολουθούν ορισμένα ασύνδετα μεταξύ τους μέρη τα οποία -ακριβώς για να αποφύγουμε το αμήχανο “Από μία κατηγορία για το κάθε ένα από αυτά”- τα βάλαμε κάτω από την εν λόγω κατηγορία. Διάφορα, λοιπόν, μα καθόλου αδιάφορα.
1/ Hallesches Haus
Το εν λόγω θα μπορούσε να βρίσκεται και στην κατηγορία Καφεμπαρεστιατόρια, αλλά είναι σε αυτήν εδώ διότι, ναι μεν εκεί μπορείς να βρεις καφέ, γλυκά, σάντουιτς, φαγητά και brunch τα σ/κ, εκτός αυτών, όμως, βρίσκεις και πολλά άλλα, αφού το Hallesches haus είναι κατά βάση κατάστημα που πουλάει έναν σκασμό άλλα πράγματα: Τσάντες, ρούχα, ομπρέλες, γλαστράκια, σαπουνάκια, διακοσμητικά και λοιπά σκατολοϊδάκια για το σπίτι, κουζινικά, βιβλία, σοκολάτες, μπαχαρικά, σάλτσες, τρόφιμα, κουβερτούλες και καλαθάκια για πικνίκ, επιπλάκια κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Ώρα και όρεξη να έχεις και θα βαρεθείς να βρίσκεις πραγματάκια που σου αρέσουν. ΟΚ, αν έχεις και αρκετά λεφτά, ακόμα καλύτερα!
Το δε πανέμορφο κτίριο, με τα χαρακτηριστικά τούβλα, τα αψιδωτά περάσματα και τα ψηλά ταβάνια, στο οποίο στεγάζεται το Hallesches haus, χτίστηκε το 1902 και ήταν για πολλά χρόνια ταχυδρομικό γραφείο. Γι’ αυτό σου λέω να πας συστημέν@!
Hallesches Haus
Tempelhofer Ufer 1, 10961
Κοντινότερη στάση: Hallesches Tor (U1, U3, U6)
2/ Shakespeare & Sons
Ακόμα ένα μαγαζί που θα μπορούσε να μπει στα Καφεμπαρεστιατόρια, αλλά δεν. Γιατί δεν; Διότι αυτοπροσδιορίζεται ακριβώς έτσι:
Συνεπώς, δεν έχεις παρά να διαλέξεις κάποιο βιβλίο από την ευρεία γκάμα βιβλίων -πολλά, μάλιστα, στα αγγλικά- που σε περιμένει στον Σέξπιρ και τους γιους του και να το συνοδεύσεις με κάποια από τις δεκάδες επιλογές σε bagels, brownies, κέικ και έναν από τους πιο ωραίους καπουτσίνο που έχω δοκιμάσει ποτέ στο Βερολίνο.
Σημαντικό: Αν σου κεράσουν ποτέ τον καφέ σου, μην θεωρήσεις αμέσως ότι σου την πέφτουν και νιώσεις φλάτερντ στην τοποθεσία Σέξπιρ εντ σανζ, όπως έκανα εγώ.
Πιθανότατα σου τον κέρασαν επειδή αγόρασες κάποιο βιβλίο, πράγμα που το βρίσκω ακόμα πιο ωραίο από το να μου την έπεφταν. Ίσως.
Shakespeare & Sons
Warschauer Str. 71, 10243
Κοντινότερη στάση: Frankfurter Tor (U5)
3/ 3Α (Ατελείωτο Άραγμα στην Admiralbrücke)
Οι Βερολινέζοι δεν έχουν ανάγκη τα πολύ φαντεζί, μοδάτα, ακριβά μέρη για να βγουν και να περάσουν καλά. Για την ακρίβεια, έχουν ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Μια μπίρα (ή και δέκα από αυτές), μια θέση για να κάτσουν/ξαπλώσουν και ένα πάρκο, ένα κανάλι, μια πλατεία, ένα δέντρο ή μια γέφυρα, τους είναι υπεραρκετά, εφόσον τη διάθεση για ατέλειωτο άραγμα την έχουν πάντα!
Μια από τις πιο διάσημες γέφυρες που προσφέρονται για αυτόν τον σκοπό, είναι η Admiralbrücke, που αποτελεί σημείο συνάντησης για εκατοντάδες ντόπιους και επισκέπτες -πιθανότατα και διάφορων μουσικών του δρόμου- κάθε σούρουπο με καλό καιρό.
Ραντεβού εκεί.
Admiralbrücke
Admiralstraße, 10967
Κοντινότερη στάση: Kottbusser Tor (U1, U3, U8)
4/ Markthalle 9
Μια αγορά -σαν τη Βαρβάκειο, ένα πράμα, αλλά ωραία- με ιστορία που ξεπερνάει τον έναν αιώνα, αν και για κάποια χρόνια έμεινε κλειστή. Κάθε μέρα, εκτός Κυριακής, μπορείς να βρεις ψάρια, καπνιστά κρέατα, αλλαντικά, τυριά, ψωμιά, ζυμαρικά, αλίπαστα (δεν ξέρω τι είναι αυτό και αν το βρίσκεις, απλώς πάντοτε ήθελα να γράψω τη λέξη) για να τα πάρεις σπίτι σου, ή πίτσες, σάντουιτς, γλυκά, τάρτες, βάφλες, κρέπες, καφέδες, μπίρες, μπέργκερ και ένα σωρό άλλα πράγματα για να τα καταναλώσεις επιτόπου.
Επιπλέον, κάθε Πέμπτη, από τις 5 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ, διοργανώνεται η street food Thursday, στο πλαίσιο της οποίας δεκάδες food trucks από όλο τον κόσμο προσφέρουν διάφορες λιχουδιές, επίσης από όλο τον κόσμο. Επίσης, λιγότερο συχνά αλλά, σε κάθε περίπτωση, όχι σπάνια, διοργανώνονται και άλλα event, όπως το breakfast market, το coffee festival, το wurst & bier festival και πολλά ακόμα. Όρεξη να ‘χεις…
Markthalle 9
Eisenbahnstraße 42/43, 10997
Κοντινότερη στάση: Görlitzer Bahnhof (U1, U3)
Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα-Παρασκευή: 07:00-18:00
Σάββατο: 07:00-14:00
(αν υπάρχουν ειδικά event, το ωράριο παρατείνεται)
5/ Πικνίκ στο Tempelhofer Feld (ή όπου)
Σετάκι με το άραγμα που λέγαμε πιο πάνω, πάει και το πικνίκ, συνήθεια επίσης τρομερά διαδεδομένη στο Βερολίνο. Και γιατί στο Tempelhofer Feld; Γιατί είναι υπέροχο!
Πρόκειται για το παλιό αεροδρόμιο της πόλης, το οποίο αφού “παροπλίστηκε”, αντί να γίνει καζίνο, πολυκατοικίες ή εμπορικό πάρκο ξέρω ‘γω, καταλήφθηκε από τους κατοίκους και έγινε σκέτο πάρκο! Ένα από τα μεγαλύτερα “σκέτα πάρκα” στον κόσμο, για την ακρίβεια. Σκέτα με κάτι αεροδιαδρόμους ΝΑ!
Εκεί θα δεις ανθρώπους να περπατούν, να τρέχουν, να ποδηλατούν, να κάνουν skate ή kite, να βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους, να ψήνουν, να λιάζονται, να ξεναγούνται στις παλιές εγκαταστάσεις του αεροδρομίου, να παίζουν βόλεϊ, να φροντίζουν τον κήπο που έχει δημιουργηθεί κάπου μέσα στις αχανείς εκτάσεις, να πίνουν τη μπίρα τους, ενώ όλοι αυτοί θα δουν εσένα να κάνεις πικνίκ, όπως είπαμε.
Εκτός αν δεν σου αρέσει το σημείο, οπότε το καλαθάκι σου και σ’ άλλο παρκάκι.
Tempelhofer Feld
Tempelhofer Damm, 12101
Κοντινότερη στάση: Tempelhof (U6, S41, S42, S45, S46, S47)
Κατηγορία 6η: Περπάτημα
Το περπάτημα -το πάρα πολύ περπάτημα- είναι ο πιο (ή ο μόνος) αντιπροσωπευτικός τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη. Γνώμη μου. Έχει τον τρόπο να σου αποκαλύψει πράγματα που δεν θα σου αποκαλύψει ποτέ κανένα τουριστικό λεωφορείο, κανένα μετρό, κανένα ποδήλατο ή Segway.
Σε αφήνει να ορίσεις μόν@ σου τη διαδρομή -ή, ακόμα, και τη μη διαδρομή- και τον ρυθμό, σε βοηθάει να προσανατολιστείς καλύτερα ή και να αποπροσανατολιστείς εντελώς, αν αυτό είναι που ψάχνεις. Είναι σαν να σε έχει καλέσει η πόλη σε έναν χορό, τα βήματα του οποίου δεν είναι ότι δεν τα ξέρεις. Είναι ότι δεν υπάρχουν. Τα επινοείς εσύ @ ίδι@ τη στιγμή που τα κάνεις. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει ο δικός σου χορός, που είναι μοναδικός. Και ο δικός μου, που πάλι μοναδικός είναι. Κι ενός τρίτου, που… κατάλαβες πού το πάω!
(Μόνο) Μέσα από αυτή τη διαδικασία έρχεσαι κοντά, γίνεσαι ένα με την πόλη, η οποία, με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό, εμφανίζεται όλο και πιο πρόθυμη να σου αποκαλύψει τα μυστικά της. Να σου μάθει τη γλώσσα της, να σε καμαρώσει ενώ μαθαίνεις τις πρώτες σου λέξεις και εμπλουτίζεις σιγά-σιγά το λεξιλόγιό σου και να καυχιέται για σένα, όταν έχεις μάθει μέχρι και τη slang της.
Πολύ περισσότερο, δε, όταν αυτή η πόλη είναι το Βερολίνο, το οποίο είναι κατάμεστο από κρυφές λεπτομέρειες, γοητευτικές πινελιές, και κλεισίματα ματιού που για να μπορέσεις να τα διακρίνεις, οφείλεις να έχεις ορθάνοιχτα τα δικά σου. Και να περπατάς. Χαλαρά.
Και, ναι. Ξέρω ότι λίγες αράδες πιο πάνω λέω ότι το περπάτημα είναι μια εντελώς προσωπική διαδικασία, ένας χορός που χορεύεται αυστηρά από εσένα και την πόλη κι όλοι οι άλλοι περισσεύουμε μπλα μπλα μπλα. Ωστόσο, λίγες αράδες πιο κάτω προτίθεμαι να σου προτείνω λίγες διαδρομές που, έτσι, θεωρώ ότι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές που έχει να προσφέρει η πόλη. Με καλές προθέσεις το κάνω, μη με παρεξηγήσεις, ναι;
1/ Τη Friedrichstraße από πάνω ως κάτω
Η πρώτη διαδρομή που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι στα 2,5 χιλιόμετρα που μεσολαβούν από τον ομώνυμο σταθμό μέχρι τη Hallesches Tor, μπορείς να δεις τρία εντελώς διαφορετικά πρόσωπα της πόλης: το πολύ εμπορικό, το απόλυτα τουριστικό και το κάπως παρακμιακό.
2/ Κατά μήκος του Landwehrkanal
Κανάλια υπάρχουν πολλά, αλλά με τόσο όμορφο γύρω-γύρω, ελάχιστα. Το εξής ένα: Το Λάντβερ. Κατά μήκος του υπάρχουν τόσα πολλά πανέμορφα καφέ, τόσο τέλειες καβάτζες, μπιραρίες, κιόσκια με street food, μποέμικα μπαράκια, εστιατόρια, γέφυρες, παγκάκια, φτέρες, γρασίδια, λοιπή χλωρίδα -τέλος πάντων, την έχεις την εικόνα- που τα κοντά 11 χιλιόμετρά του μοιάζουν λίγα.
Ωστόσο, δεν είναι, οπότε αν θες να περπατήσεις ένα απόσπασμα αυτού, θα πρότεινα να ξεκινήσεις από τη Lohmühlenbrücke και να περπατήσεις, στο πολύ χαλαρό, ως τον σταθμό Hallesches Tor. Ή και προς όπου θες. Είπαμε, στο περπάτημα δεν χωράνε προγράμματα.
3/ Την Κarl Μarx Αllee*
Ο πιο μεγαλοπρεπής δρόμος του Βερολίνου, μακράν του δευτέρου. Σχεδόν 3 χιλιόμετρα γεμάτα θηριώδη, επιβλητικά κτίρια, χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Αποτελεί κατά μία έννοια το πιο μεγάλο σε μήκος αρχιτεκτονικό μνημείο στην Ευρώπη.
Σίγουρα το έχεις δει να παίζει στις Ζωές των άλλων, όπως και στο Goodbye Lenin. Ε, ώρα να το δεις και από κοντά.
*Το νου σου, μην μπερδευτείς! Υπάρχει και Karl Marx straße, αλλά είναι εντελώς άλλη φάση.
4/ Από τη Schlesisches straße ως την Oranienstraße μέσω Skalitzer straße
Ξεκινάς από την πιο αγαπημένη μου γέφυρα στο Βερολίνο -εκεί όπου από τη μια πλευρά (δεξιά) βρίσκεται το Club der Visionaere και από την άλλη βρίσκονται κολλητά το ένα με το άλλο το εστιατόριο Freischwimmer και το κλαμπ Ipse -απίθανα και τα τρία. Σε παρακαλώ, όμως, μη με ρωτήσεις γιατί δεν έβαλα κανένα από αυτά τα απίθανα στις “προτάσεις” μου πιο πάνω, γιατί η σιωπή που θα ακολουθήσει θα είναι πολύ πολύ πολύ αμήχανη.
Ξεκίνα, λοιπόν, από εδώ…
…και μετά συνέχισε διανύοντας τη Schlesisches straße μέχρι να φτάσεις στον σταθμό Schlesisches Tor. Μετά πάρε τη Skalitzer straße μέχρι εκεί που αυτή συναντάται με την Oranienstraße, οπότε κόψε δεξιά και συνέχισε για όσο σε πάει.
Ναι, η διαδρομή σε κάποια σημεία της είναι τουριστική. Ναι, σε κάποια άλλα είναι κάπως ύποπτη (ελεγχόμενα). Ναι, ίσως και βαρέως παρακμιακή. Αλλά είναι όσο πιο Κρόιτσμπεργκ γίνεται.
5/ Τη Sonnenallee
Όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που είπαμε, έτσι και εδώ, σε αυτόν τον πολύ κεντρικό δρόμο του Νοϊκέλν, θα ακούσεις την πόλη να σου μιλάει. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα νομίζεις ότι η πόλη είναι η Άγκυρα, ξέρω ‘γω, μιας και βρίσκεσαι στο πιο κεντρικό σημείο της πιο τουρκοκρατούμενης συνοικίας του Βερολίνου, με τα μαγαζιά, τα αρώματα, τις γεύσεις και τις συνήθειες όχι απλά να θυμίζουν Ανατολή, αλλά σχεδόν να είναι.
Μιας και είσαι εδώ, βρες τη Weserstraße (παράλληλη της Sonnenallee) και χώσου σε όποιο μπαράκι σου γυαλίσει.
6/ Από την Oranienburgerstraße ως το Haus Schwarzenberg
Δεν νομίζω ότι μπορώ να γίνω πιο περιγραφικός. Διασχίζεις την Oranienburgerstraße, ρίχνεις μια κλεφτή, μελαγχολική ματιά στα ερείπια του Kunsthaus Tacheles, ίσως για μια τελευταία φορά μέχρι να γκρεμιστεί εντελώς.
Συνεχίζεις ευθεία για να κάνεις ένα πέρασμα από τη Hackescher Markt, και μετά καταλήγεις στο Haus Schwarzenberg για να χαζέψεις τα γκράφιτι, ή να πιεις μια μπίρα, ή να δεις το μουσείο της Άννας Φρανκ ή το εργαστήριο για τυφλούς, που λειτουργούσε εκεί στα χρόνια του πολέμου από τον Ότο Βάιντ, αφού προηγουμένως έχεις κάνει μια στάση για χάζι και ψώνια στη Hackesche Höfe, ακριβώς δίπλα.
Μιας και θα είσαι στη γειτονιά, μπορείς να περάσεις μια βόλτα και από το υπεραπίθανο Clärchens ballhaus για φαγητό ή ποτό. Και επίσης μη σχολιάσεις ότι δεν το έχω αναφέρει νωρίτερα. Σε ΙΚΕΤΕΥΩ.
7/ Κατά μήκος του Σπρέε
Αν ξεκινήσεις από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό και περπατήσεις ανατολικά ως το Nikolaiviertel -το πιο παλιό σημείο της πόλης, ηλικίας 800+ ετών- ίσως και ως το Μουσείο του Μαρκησίου, θα απολαύσεις μια διαδρομή ναι μεν πολύ τουριστική και δημοφιλή, αλλά -μάντεψε- πανέμορφη!
Λοιπόν περίπου 6.000 λέξεις πιο πριν, ξεκίνησε ένα ταξίδι με έναν φανταστικό αναγνώστη (ή ένα γκρουπ φανταστικών αναγνωστών) που με ευχαριστούσε.
Τώρα, που αυτό το ιδιαίτερα μακρύ και κουραστικό ταξίδι φτάνει σιγά-σιγά προς το τέλος του, νιώθω ότι εγώ είμαι αυτός που πρέπει να ευχαριστήσω εσένα, που έφτασες ως εδώ -αν υποτεθεί ότι έφτασες ποτέ ως εδώ- φανταστικέ αναγνώστη.
Επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις όλες τις στάσεις (του μετρό) που σε εξυπηρετούν, στον χάρτη με τις 334 όμοιές τους, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τις δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.
One thought on “29 προτάσεις για να κατακτήσεις το Βερολίνο (με έναν καθόλου ιμπεριαλιστικό τρόπο)”