Friede sei mit Dir: Το πιο «σατυρικό» ανάγλυφο [σκληρές εικόνες]

Πρόλογος επί του προσωπικού: Κάθε φορά που πάω να γράψω κάτι, είτε πρόκειται για ένα σοβαρό κείμενο είτε για λίστα σούπερ μάρκετ ας πούμε, με πιάνει τρομερή ανασφάλεια. Φοβάμαι πως ό,τι κι αν κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω, το αποτέλεσμα θα είναι γου-του-πού. Έτσι, αυτή τη φορά, είπα να πηδήξω το στάδιο της ανασφάλειας και να περάσω κατευθείαν σε ένα κείμενο που –θαρρετά, απενοχοποιημένα και ξεκάθαρα– είναι… εντελώς γου-του-πού, από την αρχή. Τέλος προλόγου επί του προσωπικού.

Είσαι στη συμβολή των οδών Friedrichstrasse και Rudi-Dutschke-strasse, πάνω στην οποία κινείσαι. Πίσω σου αφήνεις το Checkpoint Charlie και μαζί τις ορδές των αλαλαζόντων τουριστών που στριμώχνονται για μια selfie δίπλα στους κομπάρσους που κάνουν τους φρουρούς των συμμαχικών δυνάμεων. Μπορεί να έχει και θύματα από τον συνωστισμό, δεν το ξέρεις με σιγουριά, αλλά δεν καίγεσαι και να το μάθεις κιόλας. Λίγα μέτρα πιο μακριά, περνάς δίπλα από τα γραφεία μιας εφημερίδας. Μόλις έχεις αφήσει λίγα μέτρα πίσω σου το κτίριο, σταματάς. Κάνεις μεταβολή, κοιτάς ψηλά και το βλέπεις καθαρά. Πάνω από το κεφάλι σου υψώνεται και υψώνεται και υψώνεται η πλαϊνή όψη ενός πενταώροφου κτιρίου, πάνω στην οποία φιγουράρει επιβλητικά ένα πολύ ιδιαίτερο, πολύ σκληρό και πολύ, πολύ, πολύ, εμφατικά πολύ μακρύ (δραματική παύση που ενισχύει την αγωνία) μόριο. Μόριο όχι όπως αυτά της χημείας, αλλά όπως αυτά της ανατομίας.

Τα δέντρα που υπάρχουν γύρω από το κτίριο δεν επιτρέπουν πολύ καλύτερες και πιο «χορταστικές» λήψεις από την παραπάνω, αλλά πίστεψέ με το αποτέλεσμα είναι πολύ, πολύ, πολύ, εμφατικά πολύ μακρύ.

Όταν το πρωτοαντίκρισα, τα ‘χασα κάπως. Έμεινα αποσβολωμένος να το κοιτάζω, ενώ από μέσα μου σαν να άκουγα την Adele να τραγουδάει μια διασκευή του Hello που μιλούσε ωστόσο για ένα «Φαλλό-ου που μου έγνεφε from the other side». Το σοκ της αρχής, διαδέχθηκε αμέσως η περιέργεια. Έπρεπε επειγόντως να βρω τι παίζει με το πουλί. Και βρήκα.

Η κατασκευή, που είναι δημιούργημα του γλύπτη Peter Lenk και ονομάζεται «Friede sei mit Dir» (τα φτωχά ελληνικά του αυτόματου μεταφραστή με ενημερώνουν ότι αυτό σημαίνει «Η ειρήνη είναι μαζί σας»),  ορθώνεται περήφανα στην εξωτερική πλευρά των γραφείων της αριστερής εφημερίδας Taz από το 2009 και αναπαριστά τον Kai Diekmann. Diekmann, φίλε. Τον λένε Diekmann. Το οποίο προφέρεται Ντίκμαν. ΝΤΙΚΜΑΝ.

Καλύτερα να τον έλεγαν «Κλεβωεκκλησία», ξέρω ’γω. Τέλος πάντων, από εδώ και πέρα θα τον γράφω Dickman, γιατί έτσι. Αυτός, που λες, είναι αρχισυντάκτης της γνωστής σε όλους μας Bild (που προφανώς δεν τα πάει και πολύ καλά με την Taz), ο οποίος είναι προικισμένος με  τεράστιο εξοπλισμό (we ’ve established that!), που για κάποιο λόγο καταλήγει σε ένα κεφάλι κόμπρας.

Αλλά τι οδήγησε σε αυτή την κίνηση; Δεν φτάνεις μια μέρα στο γραφείο, κοιτάς τον ωραίο άδειο πλαϊνό τοίχο και σκέφτεσαι «Χμμμ… ωραίος άδειος πλαϊνός τοίχος! Δεν δείχνω ανάγλυφα το πράμα του ανταγωνιστή μου ή έστω μια υπερ-μεγέθυνση αυτού, να γουστάρουμε,;», δεν το κάνεις.

Όπως έμαθα στην πορεία, η κόντρα μεταξύ των δύο εφημερίδων πάει μερικά χρόνια πίσω, όταν η Taz είχε δημοσιεύσει ένα σατιρικό άρθρο για μια υποτιθέμενη επέμβαση επιμήκυνσης πέους στην οποία είχε υποβληθεί ο Dickman, που εικάζω ότι με το που το διάβασε α. θα βγήκε από τα ρούχα του β. θα ξαναμπήκε αμέσως μετά γιατί κατάλαβε ότι φαίνεται το dick του και γ. θα ευχήθηκε να είχε άλλο επώνυμο. Α! Έκανε και κάτι ακόμα, το οποίο, όμως, δεν χρειάζεται να το εικάσω γιατί το ξέρω με σιγουριά: Μήνυση στην Taz.

Σε μια υπόθεση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ύμνος στην επιδειξιμανία σε όλα τα –μεταφορικά– επίπεδα, οι δικαστές όχι μόνο έδειξαν στον Dickman τα δικά τους… εεεεχμ… μαλακά υπογάστρια, αλλά τον συμβούλευσαν να τα πάρει κιόλας. Και μπράβο τους. Το σκεπτικό πίσω από την αθωωτική για την Taz απόφαση, ήταν, με δικά μου λόγια, ότι «Δεν μπορεί ο κύριος Dickman να βγάζει λεφτά προσβάλλοντας κατ’ εξακολούθηση την αξιοπρέπεια και τις προσωπικές ελευθερίες τόσων ανθρώπων, και να θυμάται ότι υπάρχουν όρια όταν θίγονται η δική του αξιοπρέπεια και οι δικές του προσωπικές ελευθερίες. Όχι, φίλε μου. Karma can be a bad bitch».

Ε, λίγο καιρό μετά η Taz γιόρτασε τη νίκη της αποκαλύπτοντας το εν λόγω ανάγλυφο. Η φάση γίνεται και καλύτερη, περίμενε.

Όπως είπαμε και προηγουμένως, τα δέντρα εμποδίζουν την απρόσκοπτη και «γεμάτη» παρακολούθηση της εικαστικής παρέμβασης από τον δρόμο. ΩΣΤΟΣΟ, δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα και η θέα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΗ, όταν αποπειράσαι να τη δεις από…

…από το γραφείο του ίδιου του Kai Diekmann, που βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω, εκεί που η Rudi-Dutschke-strasse συναντά την Axel-Springer-Strasse.

Εκατέρωθεν της μαλαπέρδας του κυρίου, εμφανίζονται ακόμα πρόσωπα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν θιγεί από τη Bild.

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς λένε ή τι εννοούν με αυτά που λένε στα πλακάτ που κρατούν, αλλά εικάζω ότι είναι γραμμένα σε άπταιστα δηκτικά, πράγμα το οποίο βρίσκω τρομερά εγκε-φαλλικό.

Επιπλέον, ακριβώς από κάτω του υπάρχει η πιο «ό,τι είδες δεν μπορείς να το ξεδείς» λεπτομέρεια στην ιστορία των «ό,τι είδες δεν μπορείς να το ξεδείς» λεπτομερειών.

Η εκδίκησή μας είναι πως ούτε ο τυπάκος με το κιάλι θα μπορέσει να ξεδεί αυτό που είδε.

Τέλος, στον ρόλο της μικρής γητεύτρας της «κόμπρας», εμφανίζεται η Friede Springer, η εκδότρια της Bild, στην οποία αναφέρεται σαφώς και ο τίτλος του έργου.

Φαντάζομαι κάτι θα θέλουν να πουν με αυτό, αλλά δεν με απασχόλησε αρκετά για να το σκαλίσω παραπάνω. Αυτό που με απασχολεί ακόμα είναι το ερώτημα «γιατί κόμπρα;». Άραγε έχουν και στα γερμανικά φράση που ξεκινάει με το «μαλλί μπαμπάκι»;

Friede sei mit Dir
Rudi-Dutschke-strasse 23
10969, Κρόιτσμπεργκ, Βερολίνο
Κοντινότερη στάση: Kochstrasse (U6)

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις τη στάση (του μετρό) που σε εξυπηρετεί καλύτερα, στον χάρτη με τις 334 όμοιές της, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τη  δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.