Το δέντρο που δεν ήξερε από social distancing

Μια φορά κι έναν καιρό (πέρυσι), τότε που όλα αυτά με τους κορονοϊούς, τις μάσκες και τις κοινωνικές αποστασιοποιήσεις που ζούμε σήμερα, έμοιαζαν πιο πολύ με επεισόδιο του black mirror παρά με μια μάλλον πιθανή εξέλιξη, εκεί που βόλταρα στο πάρκο Tiergarten, βρέθηκα δίπλα-δίπλα με κάτι που δεν είχα αντικρίσει ποτέ ξανά -ένα δέντρο, όπως προοικονόμησε επιδέξια ο τίτλος.

θα σκεφτείς “WTF αδερφέ! Τι εννοείς δεν είχες αντικρίσει ποτέ ξανά; Δέντρο είδες και μάλιστα μέσα σε πάρκο, όχι έναν αηδιαστικό τύπο που τρώει νυχτερίδες σε κάποιο λόκαλ καπηλειό στην επαρχία Γουχάν της Κίνας. Σιγά το παράξενο”! Ναι, σύμφωνοι. Όμως “το δέντρο που είδα, δεν ήταν σαν ένα οποιοδήποτε άλλο δέντρο”, θα σου απαντήσω σε άπταιστα γεωπονικά, έστω κι αν η ιδιαιτερότητά του δεν έχει να κάνει καθόλου με τη γεωπονία. Με τι έχει να κάνει;

Με το ότι αυτό το δέντρο κάτι έγραφε. Όχι όμως κάτι απλοϊκό όπως π.χ. Χ+Ψ=LFE, που το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί ένας τύπος έσκασε κάποτε σε ραντεβού κρατώντας σουγιά ή κάτι βαθυστόχαστο όπως π.χ. ΒΡΑΣΙΔΑΣ ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ, που σε κάνει να αναρωτηθείς γενικότερα. Έγραφε τους στίχους με τους οποίους ξεκινάει το υπέροχο Stand by me του Ben E. King, καθιστώντας τους παράλληλα τόσο αειθαλείς και αιωνόβιους όσο είναι και αυτό το δέντρο που τους φιλοξενεί, που δεν έχω ιδέα τι είναι.

Και επειδή, όπως είπαμε ήδη, το social distancing δεν υπήρχε τότε ως έννοια, δεν πέρασε καν από το μυαλό μου να του πω “Εμ βέβαια, εσύ γιατί να είσαι αφρέιντ μην μπαστακωθεί δίπλα σου ο κάθε άσχετος, μωρή πλάτανε, κυπαρίσσι, έλατο, συκομουριά, τι διάολο δέντρο είσαι;;; Τι ανάγκη έχεις εσύ;;; Εμένα όμως με ρωτάς αν θέλω να σταθώ δίπλα σε ένα δέντρο που δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι (ΟΜΠΒΙΟΥΣΛΙ) και τι χλωρίδες και πανίδες συναναστρέφεται;;;”, οπότε στάθηκα ήρεμα πλάι του και άρχισα να του ζητάω να πάρει για μένα τις πιο σέξι πόζες.

Κανείς δεν ξέρει ούτε το ποιος ούτε το πότε ακριβώς έγλυψε το δέντρο (κάποια στιγμή, όταν θα έχει περάσει “όλο αυτό”, θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ “γλείφω” και “γλύφω”, ναι;), ούτε και τον λόγο για τον οποίο το έκανε. Ξέρουμε μόνο ότι έγινε μαζικότερα γνωστό και δημοφιλές ως αξιοθέατο μετά τον θάνατο του King -το 2015- καθώς και λίγα ακόμα βασικά πραγματάκια.

Όπως το ότι ο μυστηριώδης αυτός τύπος στάθηκε πλάι στο δέντρο για αρκετές ώρες ή και μέρες, επιδεικνύοντας τρομερή μεθοδικότητα και τελειομανία, καθώς πρόκειται για τρομερά επιμελές και  λεπτοδουλεμένο έργο. Προφανώς είχε κάμποσο χρόνο για σκότωμα σκάλισμα.

Ξέρουμε ακόμα ότι πρόκειται για μια ψυχή ιδιαίτερα ρομαντική, αφού πηγή της έμπνευσής του δεν αποτέλεσε κάποιο γνωστό death metal κομμάτι ξερωγω, αλλά ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών.

Επίσης, το ότι πρόκειται για άνθρωπο εξαιρετικά επιδέξιο με τα μαχαίρια είναι ένα αρκετά safe στοίχημα να βάλει κάποιος, ενώ παράλληλα προβληματίζεται βαθιά για το αν υπάρχει κάποια λογική συσχέτιση μεταξύ ρομαντικής φύσης και σφαγιαστικής δεινότητας.

Ένα ακόμα πράγμα που ξέρουμε σχετικά, είναι ότι ο άγνωστος δημιουργός δεν αφήνει ποτέ μια δουλειά στη μέση, καθώς λίγα μέτρα πιο πέρα, πήγε και σκάλισε το ρεφρέν του Stand by me, σε ένα άλλο δέντρο -της ίδιας συνομοταξίας δέντρων με το πρώτο, φαντάζομαι.

Κάτι τελευταίο που ξέρει το αγαπημένο σου μπλογκ και θα το μοιραστεί σύντομα μαζί σου (γιατί αυτή τη δουλειά κάνουν τα αγαπημένα μας μπλογκ-ς), είναι το πού ακριβώς βρίσκονται αυτά τα πολύ ιδιαίτερα δέντρα. Πρόκειται για μια πληροφορία μεγάλης σημασίας, καθώς το “βρίσκονται στο Tiergarten” έχει την ίδια ακριβώς χρησιμότητα που έχει και το “κάποτε πήρε το μάτι μου έναν ψύλλο μέσα σε κάτι άχυρα”, μιας και το Tiergarten έχει έκταση λίγο μεγαλύτερη από το Μονακό και λίγο μικρότερη από το Λουξεμβούργο. Και είναι και γεμάτο δέντρα.

Το δέντρο με το κουπλέ λοιπόν βρίσκεται πάνω στο μονοπάτι Großer Weg, περίπου στο ύψος που διασταυρώνεται με τη Großer Sternallee, ενώ το δέντρο με το κουπλέ υπάρχει ακριβώς απέναντι, μόλις διασχίσεις τη Großer Sternallee -βλ. φωτογραφία πιο κάτω και χάρτη ακόμα πιο κάτω.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το δέντρο -ή και τα δύο δέντρα, αν προτιμάς- κατάφερε αυτό ακριβώς που επεδίωκε από την πρώτη στιγμή που με είδε: Με έκανε να σταθώ πλάι του για αρκετή ώρα. Μέχρι που άρχισε να σουρουπώνει, οπότε αναγκάστηκα να παρακούσω τα (“μην πεις καλλιεργημένα”) φιλόμουσα και κάπως καλλιεργημένα ( ¯\_(ツ)_/¯ ) φιλαράκια μου (με τα φυλλαράκια τους), και πήρα τον δρόμο της επιστροφής μέσα από το αχανές Tiergarten.

Και τότε συνέβη κάτι που κάποιοι θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν φυσιολογικό, εγώ όμως κάθε φορά θα το χαρακτηρίζω μαγικό. Για όλο το υπόλοιπο βράδυ, το stand by me ήταν βαθιά ριζωμένο στο κεφάλι μου ενώ έκανε συχνές επισκέψεις και στις άκρες των χειλιών μου.

Βλέπεις, το πιο ρομαντικό δέντρο του Tiergarten, του Βερολίνου, ίσως και του κόσμου ολόκληρου, είχε αλλάξει θέσεις μαζί μου. Ήταν αυτό που θα στεκόταν πλάι μου από εδώ και πέρα.

Δέντρο “Στάσου πλάι μου” (Πάρκο Tiergarten)
Große Sternallee & Großer Weg
10785, Μίτε, Βερολίνο
Κοντινότερη στάση: Tiergarten (S3, S5, S7, S9)

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις τη στάση (του μετρό) που σε εξυπηρετεί καλύτερα, στον χάρτη με τις 334 όμοιές της, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τη  δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.