Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την πάρα πολύ αρχή. Πάρα πολύ παλιά, στα χρόνια όχι της αρχαιότητας αλλά της μυθολογίας, υπήρχε ο Δαίδαλος, περίφημος τεχνίτης και αρχιτέκτονας, και ο γιος του ο Ίκαρος. Κάποια στιγμή, ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας του ανέθεσε να κατασκευάσει τον λαβύρινθο για να ζει εκεί μέσα ο Μινώταυρος και να κάνει ό,τι έκαναν οι Μινώταυροι της εποχής, τέλος πάντων. Μόνο που τελικά, δεν το έκανε για πολύ καιρό, γιατί τον σκότωσε ο Θησέας, πράγμα που εξόργισε τον Μίνωα, ο οποίος θεώρησε ότι για το μάλλον δυσάρεστο αυτό γεγονός ευθύνεται ο Δαίδαλος, γιατί αυτός ήταν που συμβούλεψε την Αριάδνη να δώσει στον Θησέα τον περίφημο μίτο της, ώστε να καταφέρει να βρει την έξοδο από τον λαβύρινθο. Ε, για να μην τα πολυλογώ, ο έξαλλος Μίνωας πήρε τον Δαίδαλο και τον Ίκαρο και τους έκλεισε στον λαβύρινθο με σκοπό να τους αφήσει να σαπίσουν εκεί μέσα.
Έλα όμως που ο δαιμόνιος Δαίδαλος είχε άλλα πλάνα. Κατασκεύασε, το λοιπόν, για τον ίδιο και για τον γιο του κάποια -απίστευτα προηγμένα για τα χρόνια εκείνα- φτερά από κερί και πούπουλα, τα φόρεσαν και άρχισαν να φέρονται σαν να έχουν μόλις πιει γνωστό energy drink που δίνει τέτοια. Προτού ξεχυθούν στους ουρανούς, βέβαια, ο Δαίδαλος, που ήξερε καλά ότι οι πιτσιρικάδες έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα αν το κεφάλι βρίσκεται ήδη κάτι εκατοντάδες πόδια πάνω από τη γη, συνέστησε στον Ίκαρο να πετάει με μεγάλη σύνεση. Να μην πάει πολύ κοντά στον ήλιο, γιατί τότε θα λιώσει το κερί και μπλουμ, αλλά να μην πετάει ούτε και πολύ κοντά στη θάλασσα, γιατί από την υγρασία θα ξεκολλήσουν τα φτερά και μπλουμ.
Δεν θέλω να κάνω spoiler για το τι συνέβη, ωστόσο μέχρι και λίγη ώρα αφότου ξεκίνησε η πτήση, δεν υπήρχε ούτε πέλαγος που να λέγεται Ικάριο, ούτε νησί που να λέγεται Ικαρία. Και ο νοών νοείτω.
Εδώ είναι το σημείο όπου ο σκεπτόμενος αναγνώστης θα έχει αρχίσει να σκέφτεται τι στο διάολο έχουν όλα αυτά όχι μόνο με τη λογική τεκμηρίωση αλλά και με το ίδιο το Βερολίνο ή τα blog τα σχετικά με αυτό, και γιατί τέλος πάντων τον υποχρεώνουμε να τα διαβάσει, λες και δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει! Ωστόσο, θα τον συμβουλεύσουμε να μην το σκέφτεται και να συνεχίσει την ανάγνωση γιατί αποκτά ενδιαφέρον στην πορεία.
Η πορεία: To 1985, ο Γερμανός γλύπτης Rolf Scholz, κατασκεύασε ένα άγαλμα με το όνομα “Der fall Daedalus und Ikaros” το οποίο ενώ κατά κυριολεξία σημαίνει “Η περίπτωση του Δαίδαλου και του Ίκαρου”, στα αγγλικά μεταφράστηκε ως “The fall of Daedalus and Icarus” που σημαίνει “Η πτώση του έτσι και του έτσι”, πράγμα που δεν ξέρω αν οφείλεται σε λογοπαίγνιο ή σε λάθος αλλά όφειλα να το επισημάνω για να δικαιολογήσω τον τίτλο που επέλεξα για το άρθρο που διαβάζεις, ω σκεπτόμενε αναγνώστη.
Τέλος πάντων, αυτό το χάλκινο γλυπτό, τοποθετήθηκε στο αεροδρόμιο Tegel -το βασικό αεροδρόμιο του Βερολίνου μέχρι το 2020 οπότε και έκλεισε. Και ο λόγος για τον οποίο τοποθετήθηκε εκεί, είναι ότι είχε σκοπό να τιμήσει τον Otto Lilienthal, ο οποίος ήταν Γερμανός πρωτοπόρος της αεροπλοΐας, που εξέλιξε την πρώιμη αεροναυπηγία, έγινε ο πρώτος που κατάφερε να εκτελέσει ολοκληρωμένη πτήση με ανεμόπτερο, και τελικά πέθανε έπειτα από πτώση με το ανεμόπτερό του (καμία έκπληξη εδώ), μιας και το πλήρες όνομα του εν λόγω αεροδρομίου ήταν Berlin-Tegel “Otto Lilienthal”.
Για να δούμε τι έχουμε μπροστά μας λοιπόν:
Έχουμε ένα άγαλμα με δερμάτινο μπουφάν και σκούφο, μπότες, προστατευτικά γυαλιά και γενικότερο styling που παραπέμπει στους πρωτοπόρους της αεροπλοΐας του 19ου αιώνα, ενώ την ίδια στιγμή τα πουπουλένια και πρωτόλεια φτερά του, δίνουν στο έργο μια πιο παραμυθένια και άχρονη διάσταση. Ένα άγαλμα, ακόμα, που δημιουργήθηκε για να θυμίζει σε όλους τη συστηματική προσπάθεια, το σθένος, την επιμονή, την ταπεινότητα και την αυταπάρνηση με τα οποία πρέπει να οπλιστεί όποιος θέλει να κατακτήσει τους αιθέρες. Ένα άγαλμα, τέλος, το οποίο είναι αφιερωμένο σε έναν τύπο, ωστόσο έχει πάρει το όνομά του από άλλους δύο.
Το γεγονός ότι και οι τρεις εμπλεκόμενοι σε αυτό τον αχταρμά, σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με μια αεροπορική τραγωδία, όπως και το ότι το ίδιο το άγαλμα δείχνει έναν φουκαρά να γκρεμοτσακίζεται, είναι μια έξτρα πινελιά που λες και μπήκε για να κάνει τη φάση ακόμα πιο WTF, αν υποτεθεί ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Αλλά τι λέω! Ασφαλώς και μπορεί να γίνει. Γιατί ναι μεν το αεροδρόμιο Tegel έκλεισε, αλλά οι υπεύθυνοι, αντί να πουν “Εντάξει, μάγκες, το κάναμε το αστειάκι μας, ξεκαρδιστήκαμε, ελάτε τώρα να σπρώξουμε αυτό το άγαλμα από την άκρη ενός πολύυυυυυυ μεγάλου γκρεμού, να δούμε αν μπορεί να πετάξει, αποφάσισαν να μεταφέρουν την “(Περί)πτωση του Δαίδαλου και του Ίκαρου” στο ολοκαίνουριο αεροδρόμιο της πόλης, βεβαιώνοντάς μας ότι πρόκειται για περιπτωσάρες.
Έτσι, το εκκεντρικό αυτό γλυπτό, υποδέχεται όλους τους ταξιδιώτες στην είσοδο του terminal 1, έχοντας κατακτήσει επάξια την τέταρτη θέση στο top με τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να σε υποδεχτούν σε ένα αεροδρόμιο, πίσω μόνο από 1. μερικές χιλιάδες ζόμπι, 2. μια επιδημία πανούκλας, 3. οπαδούς ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας που περιμένουν μεταγραφή αεροδρομίου αλλά τελικά τους προκύπτει βαρύ παλτό μέσα στο κατακαλόκαιρο, και πολύ μπροστά από οποιοδήποτε άλλο πράγμα στον κόσμο.
Τι να έκαναν και οι ταξιδιώτες;! Αφού ξεπέρασαν το σάστισμα της πρώτης επαφής, άρχισαν να του πετάνε ψιλά, κάνοντας την ευχή τα αεροπλάνα τους να συνεχίσουν να… πετάνε ψηλά. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα.
Τρελίτσα εσείς; Τρελίτσα κι εμείς.
“Η (περί)πτωση του Δαίδαλου και του Ίκαρου”
[Αεροδρόμιο Βερολίνου (BER) “Willy Brandt”]
Willy-Brandt-Platz 2, 12529, Σένεφελντ
Κοντινότερη στάση: BER Terminal 1-2 (S9, S45 και αρκετά λεωφορεία)
