Έχεις αναρωτηθεί ποτέ από πού μπορεί να περάσει ένα τρένο; Σίγουρα μπορεί να περάσει από δρόμο. Σίγουρα μπορεί να περάσει από γέφυρα. Σίγουρα μπορεί να περάσει από υπόγεια ή υποθαλάσσια τούνελ.
Λιγότερο προφανείς επιλογές, αλλά πάντα επιλογές, είναι τα απάτητα φαράγγια, οι εύφορες κοιλάδες, οι αχανείς στέπες, οι δαιδαλώδεις οροσειρές, τα χιονισμένα υψίπεδα και λοιπά ασυνήθιστα μέρη. Ε, λοιπόν, στο Βερολίνο μπορείς να ανακαλύψεις και ένα ακόμα πιο ασυνήθιστο. Αρκεί να συνεχίσεις να διαβάζεις.
Καθώς έχεις αφήσει πίσω σου τον σταθμό Kurfürstenstraße και κινείσαι προς τον σταθμό Gleisdreieck της γραμμής U1, έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό το θέαμα.
Το οποίο μοιάζει απόλυτα νορμάλ. Αυτό στη μέση είναι τούνελ -πάρα πολύ φυσιολογικό, σχεδόν κάθε σιδηροδρομική γραμμή περνάει μέσα από κάμποσα τέτοια. Αυτό προς τα δεξιά είναι το άκρο γέφυρας που καταλήγει σε σταθμό -επίσης φουλ φυσιολογικό. Αυτό στα αριστερά είναι -ναι, ναι- π ο λ υ κ α τ ο ι κ ί α .
Μιας και δεν μου είναι καθόλου εύκολο να φανταστώ κάποιον να λέει «Ω, μάγκα μου, τι ωραίες ράγεεες! Είσαι να χτίσουμε μια πολυκατοικία γύρω-γύρω, να γουστάρουμε;», εικάζω ότι το κτίσμα προϋπήρχε της γραμμής και για Χ, Ψ λόγους αποφάσισαν ότι είναι προτιμότερο να μην το γκρεμίσουν ώστε να περάσει το τρένο από πάνω του, αλλά να το τρυπήσουν, ώστε να περάσει από μέσα του.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, στα λίγα μέτρα της υπέργειας διαδρομής που απομένουν μέχρι ο συρμός να βυθιστεί στο έδαφος και να συνεχίσει την πορεία του προς τον σταθμό Kurfürstenstraße. Ή αντίστροφα, μόλις έχει ξεπροβάλει από το υπέδαφος, για τα λίγα μέτρα που μεσολαβούν μέχρι τον σταθμό Gleisdreieck.
Όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ (Wikipedia), η παρέμβαση στην ανατομία του κτιρίου έγινε περί τα μέσα της δεκαετίας του 1920. Επίσης, το να βάζουν τρένα να διασχίζουν σαλόνια ήταν φαίνεται trend της εποχής, καθώς λίγα μέτρα πιο κάτω από το κτίριο που μας έχει απασχολήσει ως τώρα, εκεί που η Bülowstraße εφάπτεται με το πάρκο Nelly-Sachs, υπήρχε και δεύτερο αντίστοιχο. Μόνο που το εν λόγω, είχε την ατυχία να βρεθεί εν μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών τον Νοέμβριο του 1943, οπότε και πήρε το Bülow (συγνώμη γι’ αυτό).
Εν τω μεταξύ, σαν να μην ήταν αρκετά αλλόκοτο όλο το παραπάνω από μόνο του, έτσι να προσθέσουμε έξτρα επίπεδο δυσκολίας και weirdness στη φάση, η «τρύπια», μπορντό πολυκατοικία που είδαμε, κ α τ ο ι κ ε ί τ α ι κιόλας.
Περιττό να πω ότι με το που το συνειδητοποίησα, άρχισα να σκέφτομαι κρύα ανέκδοτα, όπως:
-Πώς κάνουν φραπέ όσοι μένουν στη μπορντό πολυκατοικία;
-Βάζουν τον καφέ στο σέικερ και περιμένουν να περάσει το τρένο.
-Πώς ρίχνουν τυρί στα μακαρόνια όσοι μένουν στη μπορντό πολυκατοικία;
-Παίρνουν τυρί με το κουτάλι, το κρατάνε σταθερά πάνω από το πιάτο με τα μακαρόνια και περιμένουν να περάσει το τρένο.
-Πώς κάνουν σεξ όσοι μένουν στη μπορντό πολυκατοικία;
-«Κλειδώνουν» στην κατάλληλη στάση και… περιμένουν να περάσει το τρένο.
Αλλά εντάξει, πέρα από πλάκα, φαντάζομαι ότι το να ζεις μια τέτοια «shake, shake, shake, shake, shake it mi amor» καθημερινότητα, δεν έχει καθόλου πλάκα. Το πιο σοβαρό, δε, από τα πράγματα που δεν έχουν πλάκα όταν μένεις στη μπορντό πολυκατοικία, είναι το ότι, αν ποτέ γυρίσεις σπίτι σου ξαφνικά, και βρεις τη γυναίκα σου σαστισμένη και έναν ξένο άντρα στη ντουλάπα της κρεβατοκάμαράς σας, αν εκείνος σου πει «Τώρα αν σου πω ότι περιμένω το τρένο, θα με πιστέψεις;», εσύ οφείλεις να τον πιστέψεις.
Η «διαμπερής» πολυκατοικία
Dennewitzstraße 2
10785, Μίτε, Βερολίνο
Κοντινότερη στάση: Gleisdreieck (U1, U2)
Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις τη στάση (του μετρό) που σε εξυπηρετεί καλύτερα, στον χάρτη με τις 334 όμοιές της, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τη δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.
