Στο Prenzlauer Berg υπάρχει ένα café που, ενώ μαζεύει ένα σωρό μπουμπούκια και άνθρωποι ανταλλάσσουν διαρκώς μπουκέτα μπροστά στα μάτια σου, σε καμιά περίπτωση δεν το λες καταγώγιο. Ενώ συγκεντρώνει πολλές πανέμορφες γλάστρες που σε περικυκλώνουν ανά πάσα στιγμή, δεν μπορείς να το πεις ούτε κωλόμπαρο. Ενώ, μπορείς ωραιότατα να ζητήσεις και να αγοράσεις χόρτο, χωρίς να εισπράξεις ούτε ένα περίεργο βλέμμα, δεν σε παίρνει να το πεις ούτε και -ημιπαράνομο- coffeeshop στα πρότυπα του Άμστερνταμ. Ενώ είναι γεμάτο φυτά, τέλος, δεν μπορείς να το πεις ούτε κυλικείο της πανεπιστημιακής σχολής που σου έρχεται πρώτη στο μυαλό, αλλά δεν την αναφέρω καθαρά και μόνο για λόγους πολιτικής ορθότητας.
ΟΚ, ΟΚ, την ιατρική εννοούσα, μπωωω!
Ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πεις αυτό το café ούτε καταγώγιο, ούτε κωλόμπαρο, ούτε αμστερνταμικό (sic) coffeeshop, ούτε κυλικείο της ιατρικής, είναι γιατί μπορείς ωραιότατα να το πεις ανθοπωλείο.
Την πρώτη φορά που πέρασα ανυποψίαστος έξω από το Βlumencafé, πρόσεξα μόνο το σκέλος «ανθοπωλείο», οπότε δεν έκατσα. Τη δεύτερη φορά που πέρασα απέξω, είδα και τα τραπέζια, αλλά ήταν τόσο βαθιά χωμένα μέσα στα φυτά, που θεώρησα πιο φυσικό να μιλάμε για ένα πολυσύχναστο ανθοπωλείο που έχει φροντίσει να βάλει και λίγα τραπεζοκαθίσματα προκειμένου να μην ξεροσταλιάζουν όρθιοι οι πελάτες του, παρά για μια καφετέρια ή κάτι παρεμφερές ξέρω ’γω (δεν είπα ποτέ ότι είμαι το πιο κοφτερό μαχαίρι στο συρτάρι). Την τρίτη φορά πρόσεξα και έναν σερβιτόρο, οπότε κατάλαβα τι παίζει.
Την τέταρτη άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάτσω για έναν καφέ γιατί έμοιαζε ενδιαφέρον, την πέμπτη πήγα αποφασισμένος να κάτσω αλλά είχε πολύ κόσμο και ντράπηκα. Ε, την επόμενη φορά που βρέθηκα Βερολίνο κάνα χρόνο μετά, πήγα. This is so me!
Τέλος πάντων, το μαγαζί είναι συμπαθέστατο ως café, και ανθοπωλείο ως ανθοπωλείο (δεν είμαι παιδί των λουλουδιών, συμπάθα με).
Και έχει και ένα συμπαθέστατο μενού. Συμπαθέστατο ως όψη εννοώ, καθώς την τελευταία φορά που τσέκαρα ήταν γραμμένο μόνο στα γερμανικά (τότε δεν ήξερα ούτε λέξη) οπότε για να παραγγείλω, πήγα μέσα και άρχισα να κοιτάζω καχύποπτα τα διαθέσιμα γλυκά ένα-ένα. Ένιωσα σαν να στέκομαι μπροστά σε παραταγμένους ύποπτους, η τύχη των οποίων εξαρτιόταν αποκλειστικά από τις ορέξεις μου.
«Αυτό», είπα έχοντας κλειδώσει το βλέμμα μου στο πιο ένοχο από όλα -ένα τσιζκέικ- το οποίο με τη σειρά του με κοιτούσε παγωμένο. Ο σερβιτόρος δεν κατάλαβε, οπότε χρειάστηκε να του το δείξω κιόλας. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, βρισκόταν σε ένα πιάτο μπροστά μου. Λαχταριστό-λαχταριστό και νοστιμούτσικο.
Μια πινελιά που κάνει το μαγαζί ακόμα ένα τσικ πιο τροπικό, είναι οι δύο πολύχρωμοι παπαγάλοι -αυτοί που φαίνονται και στο λογότυπό του- που το έχουν κάνει σπίτι τους. Ο ένας από αυτούς, που λες, συνηθίζει με το που σε βλέπει να αρχίζει να κρώζει γλυκύτατα. Βέβαια μπορεί και να απειλεί ότι θα σου κάνει πράματα πολύ πρόστυχα, αλλά το κάνει στα γερμανικά, οπότε ακούγεται το ίδιο.
Σε κάθε περίπτωση, με το που πατάς το ανυποψίαστο πόδι σου στο Βlumencafé, αυτό από το πουθενά, αναλαμβάνει πρόθυμα να σε μεταφέρει στο κέντρο του Αμαζονίου. Δηλαδή, πάλι στο πουθενά.
Blumencafé
Schönhauser Allee 127A
10437, Πρεντσλάουερ Μπεργκ, Βερολίνο
Κοντινότερη στάση: Schönhauser Allee (U2, S8, S9, S41, S42, S85)
Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις τη στάση (του μετρό) που σε εξυπηρετεί καλύτερα, στον χάρτη με τις 334 όμοιές της, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τη δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.
