Ο σταθμός Dahlem Dorf βρίσκεται στη γραμμή U3, εξυπηρετεί το νοτιοδυτικό προάστιο Dahlem (duh!) και χτίστηκε το 1913. Εξωτερικά, ταιριάζει με την αρχιτεκτονική ενός γερμανικού προαστίου που σέβεται τον εαυτό του: Θυμίζει μια ωραιότατη αγροικία, με τα παραθυράκια της, τη σκεπούλα της που μοιάζει να έχει φυτεμένο γρασίδι πάνω (αυτό κάποτε ήταν αληθινό χορτάρι, ωστόσο έπειτα από μια μεγάλη πυρκαγιά που έκαψε τον σταθμό το 2012, αντικαταστάθηκε από συνθετικό υλικό για λόγους ασφαλείας), τον καταπράσινο περιβάλλοντα χώρο, ένα κουκλάκι είναι.
Ίσως (σίγουρα) αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ανακηρύχτηκε ο πιο όμορφος ευρωπαϊκός σταθμός, το 1987 στην Ιαπωνία. Τώρα το τι δουλειά έχουν εκεί κάτω να ψηφίζουν ευρωπαϊκούς σταθμούς, δεν το ξέρω, αλλά φαντάζομαι είναι ένα από τα λιγότερο αλλόκοτα πράγματα που κάνουν στην Ιαπωνία, οπότε κουλ. Ας κρατήσουμε πάντως το ότι, είτε είσαι Ιάπωνας είτε όχι, πιθανότατα βρίσκεις τον σταθμό του Dahlem Dorf έναν ωραίο σταθμό. Έναν σταθμό στον οποίο… έμπαινες ξέρω ’γω.
Μπαίνοντας, λοιπόν, η κάπως φολκλόρ πρώτη -θετική- αντίληψη που σχηματίσαμε απέξω, συνεχίζεται, αν δεν ενισχύεται κιόλας. Τον χώρο γύρω από τα εκδοτήρια εισιτηρίων κοσμούν διάφορα περίτεχνα σχέδια και ξυλόγλυπτα που και αυτά θυμίζουν με τη σειρά τους τυπική γερμανική αγροικία, ενώ ξεχωρίζει και ένας φτερωτός τροχός σιδηροδρομικής άμαξας, που φαντάζομαι κονσεπτικά παραπέμπει στον φτερωτό Ερμή, για να μας πει πόσο γρήγορα και αξιόπιστα γίνονταν κάποτε οι μεταφορές. Βέβαια, μπορεί απλώς να παραπέμπει στο red bull κι εμείς αδίκως σπάμε το κεφάλι μας προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του καλλιτέχνη. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια cute πινελιά.
Αφού έχουμε αφήσει πίσω μας και τον “προθάλαμο” του κυρίως σταθμού, προχωράμε προς τον πραγματικό λόγο για τον οποίο διαβάζεις ό,τι διαβάζεις, αν διαβάζεις.
Φτάνοντας στην αποβάθρα, λοιπόν, αντικρίζεις κάτι εντελώς κόντρα με οτιδήποτε φολκλόρ, σε οτιδήποτε cute, σε οτιδήποτε παραδοσιακό έχεις δει έως τώρα.
Βλέπεις, ο σταθμός του Dahlem Dorf φιλοξενεί τα πιο σέξι καθίσματα που έχεις δει ποτέ σε σιδηροδρομικό σταθμό -ίσως και γενικότερα. Καθίσματα που δίνουν μια εντελώς νέα διάσταση στον όρο “μετρο-σέξουαλ” και μας κάνουν να αντιληφθούμε το… βαθύτερο νόημα της ερώτησης του τίτλου.
Τα δύο αυτά σετ ξύλινων καθισμάτων, που λες, σχεδιάστηκαν το 1984 από τον Βερολινέζο καλλιτέχνη Wolf van Roy, ο οποίος εμπνεύστηκε από διάφορα αφρικανικά φετιχιστικά αγάλματα. Με τον αναπάντεχα ερωτικό αυτό τρόπο, ήθελε να παραπέμψει στο εθνολογικό μουσείο που βρίσκεται κάνα δυο στενά μακριά από τον σταθμό, και υποψιάζομαι ότι θα τσίμπησε κάμποσους πολύ μερακλήδες επισκέπτες λόγω της πρωτοβουλίας αυτής.
Και ενώ τα ξύλινα προσαρτήματα προσθέτουν στα “χαρισματικά” αυτά παγκάκια αρκετούς πόντους ( 😉 ) σε επίπεδο kinkiness, την ίδια στιγμή τους αφαιρούν πόντους στο επίπεδο της άνεσης που προσφέρουν. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να συμφωνήσουμε νομίζω ότι δίνουν μια καλή αφορμή για σεμνότυφα μειδιάματα και κάνουν ένα τσικ (αλλά ένα τσικ μόνο) πιο συναρπαστική τη ζωή στο συμπαθές τούτο γερμανικό προάστιο, όπου το πιο ξεσηκωτικό πράγμα που έχει συμβεί ποτέ, είναι το ότι μια φορά ένας ντόπιος έφτασε στον σταθμό την ώρα που το τρένο ετοιμαζόταν να κλείσει τις πόρτες του για να συνεχίσει τη διαδρομή του, οπότε για μια στιγμή σκέφτηκε να τρέξει για να το προλάβει.
Όμως τελικά αποφάσισε να περιμένει τον επόμενο συρμό.
Όρθιος.
“Σέξι” παγκάκια
Σταθμός Dahlem dorf (U3)
