Αποκλειστικό: Δες πώς είναι σήμερα ο Πρίγκιπας Γουλιέλμος

Εκτός από έναν συγκεκριμένο Νιγηριανό με σημαντικά προβλήματα ρευστότητας, ο οποίος καταλήγει συνήθως στα junk mail μου, φοβάμαι πως δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη από πρίγκιπες. Ή έστω μισογεμάτη. Ή και μισοάδεια. Συνεπώς, οποιαδήποτε πριγκιπική παρουσία, δεν μπορεί παρά να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη τη μνήμη μου. Όπως τα παραμύθια που μας έλεγαν παιδιά.

Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, καθώς περνούσα με το τρένο από τον σταθμό Prinzenstrasse (ο δρόμος του πρίγκιπα), και καταβρόχθιζα με τα μάτια μου εικόνες, εντόπισα κάτι περίεργο πάνω σε ένα από τα κιγκλιδώματα της αποβάθρας. Το τρένο με πήρε μακριά, προτού προλάβω να σκανάρω το ΑΤΔΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Διακοσμητικό Αντικείμενο), οπότε σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή πρέπει να κατέβω στον ίδιο σταθμό για να το τσεκάρω. Στην αμέσως επόμενη στάση κατέβηκα και πήρα το πρώτο τρένο για πίσω, γιατί στο λεξικό μου το «κάποια στιγμή» μεταφράζεται σε «καμιά στιγμή» κι εγώ αυτό το μυστηριώδες πράγμα που είχε πάρει το μάτι μου φευγαλέα, ήθελα πραγματικά να το δω από κοντά, δεν ήθελα απλά να με κάνω να πιστέψω ότι θα το δω κάποια στιγμή από κοντά.

Και γύρισα. Και είδα τον πρίγκιπα του παραμυθιού, να στέκει αγέρωχος, ρωμαλέος, επιβλητικός…

…και κάπως… κάπως μαγεμένος, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς.

ΟΚ, και λίγο αντιφασίστας θα παρατηρούσε κάποιος άλλος, αλλά αυτό ας το θεωρήσουμε απλώς καλή τύχη.

Προτού τον πλησιάσω για να τα πούμε από κοντά, είχα φροντίσει να κάνω τη σχετική μελέτη, οπότε ήξερα ότι τον πρίγκιπα που επρόκειτο να συναντήσω τον έλεγαν Γουλιέλμο. Αυτό που δεν είχα καταφέρει να αποσαφηνίσω ήταν αν ήταν ο Γουλιέλμος ο Α’ ή ο Γουλιέλμος ο Β’, γιατί συνήθως τη μελέτη μου την κάνω τσαπατσούλικα και με πασαλείμματα. Αλλά, εντάξει, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τον εν λόγω Γουλιέλμο, μπορούμε να τον πούμε Α’, μπορούμε να τον πούμε Β’, μπορούμε να τον πούμε ΧιΨιΖεντ’ άμα γουστάρουμε και κανείς να μη νοιαστεί ιδιαίτερα. Μιλάμε για έναν βάτραχο, στην τελική. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, όταν είσαι βάτραχος.

Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως αν σε λένε Γουλιέλμο και το όνομά σου ακολουθείται από οποιοδήποτε γράμμα της αλφαβήτου, οφείλεις να είσαι ζάμπλουτος και αυτοκράτορας ή, έστω, κάτι κοντινό, γιατί σε διαφορετική περίπτωση κάτι κάνεις  υ π ε ρ β ο λ ι κ ά  λ ά θ ο ς  στη ζωή σου. Οπότε ας κρατήσουμε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά για τον ήρωά μας και ας πάμε παρακάτω.

Το παρακάτω με βρήκε ακριβώς κάτω από τον μαγεμένο πρίγκιπα να τον θαυμάζω διακριτικά. Τότε εκείνος, σαν να έχει ξαναβρεθεί στην ίδια θέση χιλιάδες φορές, μου έκανε μια σύνοψη της ζωής του και, πίστεψέ με, ακόμα κι αν δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις παραμυθένια, σίγουρα μπορείς να την πεις μυθιστορηματική. (Ξανα)γεννήθηκε με τη σημερινή μορφή του το 1902. Από τότε επέζησε αρκετών –για τον μέσο βάτραχο–  Παγκοσμίων Πολέμων, τουλάχιστον ενός βομβαρδισμού, μιας κλοπής, μιας απαγωγής και του περάσματος κάποιων 114 χρόνων ξέρω ’γω –δεν το λες ευκαταφρόνητο αυτό.

Η αρχική του θέση ήταν άλλη, όπως και η αρχική θέση του ίδιου του σταθμού που αποκαλεί σπίτι του, εξάλλου, μόνο που και τα δύο καταστράφηκαν κατά τον Β’ Π. Π. Ο σταθμός Prinzenstrasse ξαναχτίστηκε τη δεκαετία του ’50 και ο βάτραχος τοποθετήθηκε ξανά στις σκάλες του σταθμού όπου και θα μακροημέρευε. Νόμιζε.

Λίγο καιρό μετά κλάπηκε, λίγο καιρό μετά ξαναβρέθηκε, μετά ξαναχάθηκε και μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80 όταν και εντοπίστηκε σε ψιλοάθλια κατάσταση, στο ερμάρι ενός από τους εργάτες που ανακαίνιζαν τον σταθμό. Ένα γυάλισμα αργότερα, βρισκόταν στην καινούρια του θέση, στην πλατφόρμα της γραμμής 1, εκεί όπου τον συνάντησα και εγώ.

Έκτοτε, φορώντας πάντα το γλυκούλι στεμματάκι του, μην τυχόν και τον περάσει κανείς για απλό αμφίβιο, χαζεύει απαθώς το βασίλειό του, γοητεύει περαστικούς που έχουν έφεση στο κυνήγι λεπτομερειών και περιμένει καρτερικά το φιλί που θα λύσει τα μάγια. Ή την επόμενη παραμυθένια πινελιά στην πολυτάραχη ζωή του.

TL;DR

Μια φορά και έναν καιρό, συνάντησα έναν πρίγκιπα. Μετά τη γνωριμία μας, ήμουν κι εγώ λίγο μαγεμένος. Ήταν ίσως ο πιο ενδιαφέρων πρίγκιπας που έχω δει ποτέ.

Αν ποτέ περνάς από εκεί –ίσως για να πας στο γεωγραφικό κέντρο του Βερολίνου, έτσι τυχαία το αναφέρω– πες του σε παρακαλώ ένα γεια από εμένα. Θα χαρεί νομίζω ελπίζω.

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις τη στάση (του μετρό) που σε εξυπηρετεί καλύτερα, στον χάρτη με τις 334 όμοιές της, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τη  δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.