Την πρώτη φορά που την είδα τυχαία στον δρόμο, με κυρίευσε αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει όταν είσαι σίγουρος ότι έχεις ξανασυναντήσει κάποιον, αλλά, ρε γαμώτο, δεν θυμάσαι ούτε το πότε ούτε το πού, πράγμα που σε κάνει τελικά να αμφιβάλλεις ακόμα και για το αν τελικά τον έχεις όντως συναντήσει.
Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω από πού την ξέρω.
Αλλά, πέρα από μια ανεξήγητη ημικρανία, τίποτα.
Άρχισα να μπαινοβγαίνω με μανία σε όλες τις εισόδους και τις εξόδους της, προσπαθώντας να βρω έστω και μια γωνία που θα διεγείρει τα “αναμνηστικά” μου κύτταρα και θα με κάνει να θυμηθώ πού την έχω ξαναδεί την άτιμη, και επειδή είμαι σίγουρος ότι η τελευταία πρόταση σε μπέρδεψε κάπως, να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι μιλάω για διάβαση πεζών -πράγμα, άλλωστε, το οποίο έχει φροντίσει να προοικονομήσει προδώσει ξεδιάντροπα ο τίτλος του άρθρου.
Τώρα που συνειδητοποιώ ότι ο τίτλος έχει σταθεί εξαιρετικά… λαλίστατος, λέω να αφήσω τις σάλτσες και να μπω στο ζουμί, όσο αλλόκοτο κι αν διαβάζεται κάτι τέτοιο. Παίρνω τα πράματα από την αρχή, λοιπόν.
Κάποτε, που λες, πριν από αρκετά χρόνια, βρισκόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου και έβλεπα το “The Bourne Supremacy”, σε μια από τις σκηνές του οποίου είδα το εξωτερικό ενός αεροδρομίου στη Ρωσία. Αυτό, σε όποιον δεν έχει δει -και σε πολλούς από αυτούς που έχουν δει- την ταινία, μοιάζει με μια συγκλονιστικά άχρηστη πληροφορία, δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Όποιος την έχει δει (και τη θυμάται), ωστόσο, μπορεί να καταλάβει ότι το ιδιαίτερο του εν λόγω χώρου είναι ικανό να τον κάνει να καταγραφεί στο υποσυνείδητο κάποιου (εμού, εν προκειμένω), γεγονός που, πιθανότατα, θα περάσει εντελώς απαρατήρητο από το συνειδητό του (μου). Ένα το κρατούμενο.
Κάμποσο καιρό μετά, βρισκόμουν ξανά στο δεύτερο πιο αγαπημένο μέρος μου στον πλανήτη (ναι, για τον καναπέ μου μιλάω ξανά) και, ενώ χάζευα το τέταρτο “The Hunger Games”, είδα μια μάχη που διαδραματιζόταν στο Πάνεμ, ένα από τα έθνη που απαρτίζουν το μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν της σειράς ταινιών και βρίσκεται -υποτίθεται- στην Αμερική. Ωστόσο, βλέποντας λίγο πιο προσεκτικά το πεδίο της μάχης, συνειδητοποίησα ότι “Χέι, μάγκες! Αυτό δεν είναι το Πάνεμ. Αυτό είναι ένα αεροδρόμιο στη Ρωσία, τι ιμπεριαλιστική διάθεση είναι αυτή;”. Δύο τα κρατούμενα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολήθηκα περισσότερο τότε. Άφησα τα δυο κρατούμενα να σαπίζουν σε κάποια φυλακή (του Πάνεμ ή της Ρωσίας, αδιάφορο) και συνέχισα τη ζωή μου. Μέχρι που τον περασμένο Δεκέμβρη, ενώ βρισκόμουν στο πιο αγαπημένο μου μέρος στον πλανήτη -το Βερολίνο- η πραγματικότητα με ενημέρωσε διακριτικά πως τα δύο κρατούμενα που συναντήσαμε πιο πάνω, δεν είναι δύο αλλά ένα, ασφαλώς δεν βρίσκονται πουθενά αλλού παρά μόνο στο Βερολίνο, και, φυσικά, έχουν τη μορφή -ναι- μιας απλής (;), υπόγειας… διάβασης πεζών (ευχαριστώ και πάλι, ρουφιάνε γαμώτιτλε)!
Φαινομενικά, όλα είχαν μπει σε μια τάξη. Ωστόσο, ενώ εγώ είχα μαγευτεί από τα πορτοκαλί πλακάκια, τα φώτα και τις κολόνες, κάτι μου βρομούσε στην όλη φάση. Κυριολεκτικά, εννοώ.
Nαι, καλά το φαντάστηκες. Το περίεργο αυτό άρωμα που έφτανε στα ρουθούνια μου, ήταν το πιο κλασικό και διαχρονικό eau de… toilette που μπορεί να υπάρξει.
Μεταξύ μας, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Έχουμε μια υπόγεια διάβαση, σε μια απόμερη σχετικά και μάλλον υποβαθμισμένη περιοχή, πάρα πολύ κοντά σε σταθμό λεωφορείων. Δηλαδή, μόνο ηχητικά εφέ με ρυάκια που τρέχουν γάργαρα για να σε εμπνεύσουν, δεν έχει. Πόσο πιο… ούριος θα μπορούσε να είναι ο άνεμος για να καταφύγει εκεί όποιος θέλει να κάνει το ψιλό του;
Και τι α κανς; Ν’ κατς α τα κανς πάν’ς;
Έφυγα τρέχοντας, όπως αντιλαμβάνεσαι. Όχι (μόνο) επειδή με πήρε η μπόχα. Ο βασικός λόγος είχε να κάνει με το ότι είχα πετύχει ένα ταπεινό μέρος που, χωρίς να είναι μνημείο ή, τέλος πάντων, ορόσημο της πόλης -όπως είναι π.χ. η πύλη του Βρανδεμβούργου, ο πύργος της τηλεόρασης ή ακόμα και η γέφυρα Όμπερμπαουμ- έχει βαρεθεί να εμφανίζεται σε σημαντικά blockbusters του Χόλιγουντ. Και, επιπλέον, το ίδιο μέρος, καθόλου δεν έχει καβαλήσει το καλάμι. Αντιθέτως, αφήνει τις ημέρες της δόξας του κατά μέρος, επιτρέπει να το αντιμετωπίζουν ως “το μέρος”. Το ζήτημα με ιντρίγκαρε σφόδρα, δεν θα το κρύψω. Συνεπώς, έπρεπε να το διερευνήσω διεξοδικά.
Η έρευνά μου μού αποκάλυψε κάτι πολύ βαθύτερο από αυτό που φανταζόμουν, καθώς η διάβασή μας δεν είναι ότι έχει παίξει απλώς σε δύο ταινίες της σειράς (ταινιών). Έχει παίξει σε περισσότερες ταινίες από τον Τζέιμς Ντιν και τον Σάκ… Άσε, ξέρω. Το έχει προλάβει κι αυτό ο τίτλος, γαμ@%$#…!
Για να πω, επιτέλους, και κάτι που δεν το έχει πει ο τίτλος, πάντως, η Messedamm -έτσι ονομάζεται η διάβασή μας, όνομα που πιθανολογώ ότι έχει δανειστεί από τον κοντινό σταθμό του τρένου ή/και από τη σχετική οδό- έχει παίξει σε 5 (πέντε) ταινίες συνολικά, ενώ, για την ιστορία, Ντιν και Ρουβάς έχουν παίξει σε 3 (τρεις) ο καθένας. Αναλυτικά και χρονολογικά οι ταινίες στις οποίες έχει εμφανιστεί, είναι οι The Bourne supremacy (2004), Hanna (2011), The hunger games: Mockingjay – Part 2 (2015), Captain America: Civil War (2016) και Atomic blonde (2017), όπως με ενημερώνει η σχετική σελίδα του imdb στην οποία με πέταξε το γκουγκλ.
Πες μου εσύ! Είναι να μην το λατρεύεις το imdb μετά; Να μη θες να το φασώσεις, ξέρω ‘γω;
Φυσικά και είναι, διότι είμαι παραπάνω από βέβαιος (άλλη είναι η διατύπωση που μου ήρθε αρχικά στο μυαλό) ότι του διαφεύγουν ένα σωρό τηλεοπτικές σειρές, διαφημίσεις, video clip κ.λπ. θεάματα στα οποία έχει εμφανιστεί σίγουρα η εντυπωσιακή διάβαση που μας απασχολεί σήμερα. Τον κόβω (αυτή είναι η διατύπωση που μου είχε έρθει αρχικά στο μυαλό).
Ακόμα κι αν δεν έχει εμφανιστεί πουθενά αλλού, όμως, είναι σίγουρο ότι πρόκειται να εμφανιστεί κάπου, rather sooner than later. Κι αν δεν με πιστεύεις, κοίτα λίγο καλύτερα τους απίθανους πορτοκαλί τοίχους της. Πρόσεξε τις επιβλητικές κολόνες της. Δες τα όλα αυτά κάτω από τη λάμψη των πολύ χαρακτηριστικών φώτων της, και πες μου: Δεν είναι γεννημένα για να γοητεύουν τον φακό;
Τι κι αν η εικόνα που συνάντησα εγώ απέχει πολύ από αυτό το ωραίο και στιλιζαρισμένο που συναντάς στις ταινίες! Τι κι αν η διάβαση σήμερα είναι κάπως άθλια, βρομερή, ταλαίπωρη και βουτηγμένη στην παρακμή και την εγκατάλειψη!
Είναι σίγουρο ότι την επόμενη φορά που το “Φώτα, κάμερα, ΠΑΜΕ” θα πλημμυρίσει κάθε γωνιά της, η διάβασή μας θα είναι και πάλι πανέμορφη και λαμπερή. Έτοιμη να μαγέψει όποιον την αντικρίσει.
Εξάλλου, οι σταρ του σινεμά πάντοτε παρουσίαζαν μια ροπή προς τις καταχρήσεις. Ειδικά όταν ήταν, έτσι, κάπως υπόγειοι από τη φύση τους…
Υπόγεια διάβαση Messedamm
Κάτω από τη διασταύρωση της Neue Kanstrasse/Masurenallee με τη Messedamm
14057, Σαρλότενμπουργκ-Βίλμερσντορφ
Κοντινότερες στάσεις: Messe Nord/ICC (S41, S42, S46), Kaiserdamm (U2)
Σημειωμένες στην εικόνα, θα δεις τις εισόδους/εξόδους της διάβασης. Βλέπεις πόσο πολύ σε κακομαθαίνω, έτσι δεν είναι;
Κι επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις όλες τις στάσεις (του μετρό) που σε εξυπηρετούν, στον χάρτη με τις 334 όμοιές τους, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τις δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.