Τι παθαίνουν τα έλατα όταν γεράσουν;

Έφτασε, λοιπόν, ξανά η εποχή εκείνη του χρόνου που η κατάθλιψη των γιορτών παραχωρεί σιγά-σιγά τη θέση της στη νορμάλ και ανόθευτη κατάθλιψη όλου του υπόλοιπου έτους. Την εν λόγω τελετή παράδοσης-παραλαβής σηματοδοτούν α) το φτύσιμο στη μούρη των αποφάσεων για τη νέα χρονιά κάνα 12ωρο μετά την οριστική λήψη τους, β) το «στόλισμα» όλων των #%@%$#^#& λιχουδιών που καταναλώθηκαν καθώς και της παλιο@#%$@^#$^%# ζυγαριάς που μοιάζει να έχει κολλήσει στο +5 από αυτό που προβλεπόταν να δείχνει, και γ) το ξεστόλισμα του δέντρου.

Τι γίνεται, όμως, με τα έλατα που κόπηκαν, φορτώθηκαν σε μια καρότσα, στολίστηκαν (μεταφορικά) και πήραν θέση σε κάποια πλατεία/κάποιο φαρδύ πεζοδρόμιο, περιμένοντας τον επόμενο ιδιοκτήτη τους που θα τα στολίσει και κυριολεκτικά, αλλά αποδείχτηκε ότι τον περίμεναν μάταια;

Τέλος πάντων, όλα αυτά συμβαίνουν εδώ. Και στα περισσότερα άλλα μέρη. Όχι όμως στο Βερολίνο. Εκεί -κάποια ή κάποιες στιγμές μεταξύ 27/12 και 7/1, κάθε χρόνο- συμβαίνει κάτι άλλο. Κάτι πολύ όμορφο, το οποίο μόλις το άκουσα με έκανε να νιώσω ερωτευμένος που δεν θέλει σε καμία περίπτωση να κάνει πρόταση γάμου στο αντικείμενο του έρωτά του, μπας και καταφέρει να περισώσει κάτι από αυτόν.

Εδώ και κάμποσα χρόνια, που λες, είναι κάτι σαν παράδοση οι πωλητές ελάτων να χαρίζουν την πραμάτεια που τους περίσσεψε στον ζωολογικό κήπο, προκειμένου οι ελέφαντες, οι αρκούδες, οι καμήλες και δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλα ζωάκια, να κάνουν ένα -ελαφρώς αργοπορημένο μεν, λουκούλλειο δε- χριστουγεννιάτικο γεύμα.

Τα εν λόγω κωνοφόρα, τα οποία προφανώς ελέγχονται εξονυχιστικά για εντομοκτόνα και λοιπά χημικά, προτού μετατραπούν σε «κυρίως πιάτο», όχι μόνο είναι πεντανόστιμα, αν είσαι ελέφαντας, αρκούδα, καμήλα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ζωάκι, αλλά σου κάνουν και καλό (αν είσαι ελέφαντας, αρκούδα, καμήλα… Καλά, σταματάω), καθώς οι βελόνες τους είναι πολύ πλούσιες σε βιταμίνη C, ρητίνη και άλλα ιδιαιτέρως θρεπτικά συστατικά.

Επιπλέον, ενώ κανείς δεν τους το ζήτησε ή το περίμενε από αυτά, τα έλατα αποδεικνύονται πολλά περισσότερα από ένα yummy φαΐ, καθώς τα ζωάκια, προτού τα φάνε, τα χρησιμοποιούν για λίγο ως παιχνίδια, ενώ, αφού τα έχουν φάει, τα κάνουν όχι μόνο ξυστήρια αλλά και οδοντογλυφίδες.

Από εδώ που στέκομαι, το μόνο κακό με το εν λόγω έθιμο, είναι ότι δεν έχει τύχει να διαδραματιστεί ποτέ μπροστά μου, συνεπώς δεν έχω φωτογραφικό υλικό να ντύσω το παρόν κείμενο. Ωστόσο, επειδή δεν μπορώ να το αφήσω έτσι γυμνό, να ορισμένες generic εικόνες δέντρων που δεν πέρασαν τα crash test και κρίθηκαν ακατάλληλα προς βρώση:

Ορίστε και μια, επίσης random, εικόνα από παλιότερη επίσκεψή μου στον ζωολογικό κήπο:

Τέλος, επειδή δεν έχω φωτογραφίες από κανένα από τα αληθινά ζωάκια που γουστάρουν να τσιμπολογάνε έλατα, να ορισμένα ψεύτικα:

ΝΕ ΤΙ;

Ωστόσο, επειδή νιώθω way too generous στην τοποθεσία ichlieberlin.gr, έψαξα και βρήκα σχετικό βιντεάκι από ένα τσιμπούσι, οπότε enjoy!

Αν βάλεις τον ήχο πολύ πολύ πολύ δυνατά, θα ακούσεις πεντακάθαρα τα ελεφαντάκια να μουρμουράνε ανάμεσα στις μπουκιές «Ω έλατο, ω έλατο μ’ αρέσεις πώς μ’ αρέσεις»!

Ζωολογικός κήπος
Hardenbergplatz 8
10787, Μίτε, Βερολίνο
Κοντινότερη στάση: Zoologischer Garten (U1, U2, U9, S5, S7, S75 και καμιά 15αριά λεωφορεία μέρα-νύχτα)

Και επειδή η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνεις τη στάση (του μετρό) που σε εξυπηρετεί καλύτερα, στον χάρτη με τις 334 όμοιές της, το ichlieberlin σε βοηθάει, επισημαίνοντάς τη  δ ι α κ ρ ι τ ι κ ά.