ΣΧΕΤΙΚΑ

«Μα, γιατί δεν συγκεντρώνεις κάπου όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που έχεις δει τόσα χρόνια που πας στο Βερολίνο;». «Γιατί δεν μοιράζεσαι τα μικρά βερολινέζικα μυστικά σου μαζί μας, ρεεε;». «Έλα ρε, τι θα πει ότι υπάρχουν άλλα εννέα παλαβομμύρια site που μιλάνε για το Βερολίνο; Κανένα δεν το κάνει με το δικό σου απαράμιλλο στιλ. Άντε στρώσου να γράψεις. Θα το κάνεις; Για μένα; Pretty pleeeeeeeeease?».

Ειλικρινά, βαρέθηκα, κουράστηκα, απηύδησα να με σταματάνε στον δρόμο γνωστοί και άγνωστοι και να μη μου κάνουν καμία από τις πιο πάνω ερωτήσεις. Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά, αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να φτιάξω από μόνος μου το ichlieberlin, το οποίο, όπως έχει σημειωθεί και εδώ, είναι ένα blog που μιλάει για ένα Βερολίνο λίιιγο πιο ψαγμένο, λίιιγο πιο διαβασμένο, λίιιγο πιο περπατημένο (κυριολεκτικά) και πάρα, πάρα πολύ αγαπημένο.

ichlieberlin.gr

Το ichliberlin δημιουργήθηκε το 2016, το οποίο, σύμφωνοι, τώρα μπορεί να μη μοιάζει και πολύ σπουδαίο (δεν είναι), αλλά το αφήνω απλά εδώ, για να το βρει ο αρχαιολόγος του μέλλοντος και να νιώσει ότι κάτι έκανε.

Υπεύθυνος για τα κείμενα που φιλοξενούνται εδώ, είναι ο Κώστας «δεν χάνω ευκαιρία να επισκέπτομαι το Βερολίνο αλλά και να λέω σε όλους πόσο πολύ το αγαπάω και πόσο πολύ θα ήθελα μια μέρα να μείνω μόνιμα εκεί, αλλά την ίδια στιγμή έχω χάσει πολλές ευκαιρίες να διερευνήσω έστω και την πιθανότητα να μπορέσω πράγματι να μείνω μόνιμα εκεί, ίσως επειδή στο τέλος της ημέρας πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι αυτοί που έμειναν ανολοκλήρωτοι» Σεμερτζάκης, ένας κειμενογράφος ελάχιστα γνωστός σε κύκλους που δεν περιλαμβάνουν τη μάνα του, που έχει μια σχετική έφεση στην παπαρολογία, κακά τα ψέματα.

Ο εν λόγω τύπος συνειδητοποίησε ότι το Βερολίνο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του, όταν συνέταξε την πρόταση «Αν ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα…», όχι με το οργισμένο ή/και κάπως απολυταρχικό «…θα απομάκρυνα μεμιάς τους ανίκανους, θα έβαζα φυλακή τους υπεύθυνους για το χάλι μας και θα καταργούσα όλους τους νόμους για να κάνουμε επανεκκίνηση», ή με το οπορτουνιστικό «…θα διόριζα τους συγγενείς μου μέχρι και δεκάκις χιλιοστού πέμπτου βαθμού», ή με το κάπως κοντόφθαλμο «…θα με διόριζα αμέσως στη Βουλή», ούτε καν με το ρομαντικό «…θα δήλωνα αμέσως παραίτηση από τύψεις», αλλά με το «…θα ήθελα να είναι σήμερα, για να πάω στο Βερολίνο», γιατί εκείνη τη μέρα –ναι, καλά το μάντεψες– ήταν προγραμματισμένη επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Βερολίνο.

Σήμερα, η ζωή του χωρίζεται σε δύο πολύ ευδιάκριτες μεταξύ τους φάσεις. Κατά την πρώτη, ας την ονομάσουμε «άλφα», βρίσκεται στο Βερολίνο λίγες μέρες τον χρόνο και τρέχει όλη μέρα κι όλη νύχτα πάνω-κάτω από τη χαρά του, με λίγη λιγότερη χαρά από αυτή που έχει ένα σκυλάκι του Αγίου Βερνάρδου που το πήγες μια βόλτα στα χιόνια, ενώ έχει περάσει τα πρώτα 7 χρόνια της ζωής του δεμένο σε έναν πάσσαλο, μέσα σε ένα κοντέινερ, στο κέντρο της Σαχάρας. Κατά τη δεύτερη, ας την ονομάσουμε «το κερατάκι μου μέσα», δεν βρίσκεται στο Βερολίνο, μετράει αντίστροφα για να επιστρέψει και ενημερώνεται μανιωδώς για ό,τι συμβαίνει εκεί, ώστε την επόμενη φορά να το πιάσει από εκεί που το άφησε. Ανάμεσα στις παραπάνω δύο φάσεις, υπάρχει και μία υποφάση κατά την οποία συνειδητοποιεί ότι γράφει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, αλλά αυτό προτίθεται να το αλλάξει ευθύς αμέσως.

Όπως δηλώνει με περισσή σαφήνεια το «κειμενογράφος», που χρησιμοποιήσαμε για να με περιγράψουμε παραπάνω, δεν είμαι φωτογράφος και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα στις φωτογραφίες μου. Παρόλα αυτά, αυτές θα βλέπεις να συνοδεύουν τα εδώ κείμενα, όχι επειδή πιστεύω στην αναξιοκρατία και κοιτάζω να βολέψω τα «δικά μας τα παιδιά», αλλά επειδή δεν έχω ιδέα για το πώς δίνεις credit σε φωτογραφία άλλου, οπότε φοβάμαι μήπως πάω να το κάνω, το κάνω εντελώς λάθος, το ανακαλύψει αυτός ο άλλος και μετά τρέχω και δεν φτάνω.

Κάτι ακόμα για το οποίο δεν έχω ιδέα, είναι το στήσιμο και η διαχείριση ενός site, συνεπώς τα λάθη, οι παραλείψεις, οι αδυναμίες, τα προβλήματα όχι μόνο δεν θα λείπουν αλλά θα είναι μόνιμοι (;) συνοδοιπόροι μας. Εντάξει, εννοείται ότι οποιαδήποτε  κ α λ ο π ρ ο α ί ρ ε τ η  επισήμανση, συμβουλή, ιδέα ή κάτι άλλο σχετικό, είναι πολύ λιγότερο από προαπαιτούμενα αλλά πολύ περισσότερο από καλοδεχούμενα, οπότε μη διστάσεις, αν και εφόσον.

Α, και κάτι ακόμα! Το ichlieberlin γράφει μόνο για πράγματα που έχει κάνει και τα έχει διασκεδάσει πολύ. Δεν θα δεις ποτέ «μυστικά» που πλασάρονται ως τέτοια ενώ στην ουσία είναι δελτία τύπου, και οποιουδήποτε παρεμφερούς τύπου πληρωμένες δημοσιεύσεις. Ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό, είναι ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υποχρεωθώ να γράψω κάτι που δεν εννοώ απόλυτα για καθαρά ιδιοτελείς λόγους, ενώ ο αληθινός λόγος είναι ότι δεν προβλέπεται να βρεθεί ποτέ κανείς πρόθυμος να με πληρώσει για να γράψω αυτά που γράφω.

 

Ευχαριστώ υπερβολικά πολύ τη Μαρία Κανελλοπούλου και την Τίνα Μαρούλη για τις τρομερές ιδέες και την υλοποίηση του λογοτύπου, τον Πάνο Σκαρλά για την ανεκτίμητη βοήθειά του σε τεχνικά (βλ. αχαρτογράφητα στο μυαλό μου) ζητήματα σε σχέση με τη δομή του site, και την Άννα Μαλλιαρού, στην οποία έλαχε ο απάνθρωπα σκληρός ρόλος να πρέπει να διαβάσει πρώτη και να βοηθήσει έναν ακραιφνώς ανασφαλή τύπο να σουλουπώσει κάπως τα πρώτα κείμενα που ανέβηκαν ποτέ στο ichlieberlin.

Ich liebe euch.

Top